مجله رشد آموزش قرآن در مقاله‌ای در جدیدترین شماره خود، به تبیین معنا و مفهوم «آیه» و برخی از ویژگی‌های اساسی آن می‌پردازد و از رهگذر آن به برخورد صحیح و شایسته با آیات خداوند (استنطاق) راه می‌یابد. این مقاله را
حسین مرادی زنجانی و فاطمه آذرخش به نگارش درآورده‌اند.
در بخشی از این مقاله با عنوان «استنطاق قرآن در سیره اهل بیت(ع)» آمده است:
«سیره عملی امیرالمؤمنین(ع) و فرزندان معصوم آن حضرت نیز در قبال قرآن، همین بوده است. از بیان برخی از احادیث به روشنی برمی‌آید که آنان نه تنها آیات، جملات، عبارات و کلمات، بلکه گاه حروف قرآن را نیز به سخن می‌گرفتند و از آنها نکته‌ها برمی‌داشتند. در میان احادیث
معصومان(ع)، جمله‌های سؤالی ـ تعجبی (اما تقرا هذه الایه؟... اما قرأت؟... اما قرأت هذه الایه؟)و... (مگر این آیه را نمی‌خوانی؟ مگر نخوانده‌ای؟ مگر این آیه را نخوانده‌ای؟) و امثال آنها، به گونه قابل توجهی تکرار شده‌اند و پیام‌شان این است که شما این آیات را خوانده‌اید
و همیشه هم می‌خوانید اما توجهی به آنها ندارید و آنها را به سخن درنمی‌آورید و از آنها حرف نمی‌شنوید و در آنها تدبر نمی‌کنید و اصولاً آنها را صاحب نکته و سخن نمی‌دانید. اینگونه تعابیر حاکی از این واقعیت‌اند که اهل بیت(ع) در برابر برخی از سؤالات و اظهارات،
متعجب و شگفت‌زده می‌شوند که چگونه ممکن است یک مسلمان، قرآن بخواند و در عین حال، پاسخ این قبیل سؤالات را در نیابد. با ملاحظه موارد مختلف اینگونه تعابیر در بیان احادیث و دقت در نوع برداشتی که معصومان(ع) از آیات دارند، به این نتیجه می‌رسیم که اگر ما هم اهل تدّبر
و استنطاق باشیم، می‌توانیم با تأسی به روش اهل بیت در برخورد با قرآن، به برداشت‌هایی لطیف و ظریف از آیات دست یابیم.
متن کامل این مقاله در مجله رشد آموزش قرآن، شماره 36، بهار 1391 منتشر شده است.