منبع: «رشد آموزش زبان و ادب فارسی»
«جلوه‌های معنوی نماز در مثنوی»، عنوان مقاله‌ای است که در این شماره فصل‌نامه رشد آموزش زبان و ادب فارسی چاپ شده و قابل توجه است.
علی گل محمدی کارشناس ارشد زبان و ادب فارسی و دبیر ادبیات دبیرستان‌های بیرجند نویسنده این مقاله در ابتدای آن با عنوان: «نماز، بازدارنده انسان از زشتی‌ها»، آورده است:
نماز انسان را از گناهان و زشتی‌ها دور و به فضایل اخلاقی نزدیک می‌کند. خداوند در قرآن می‌فرماید: «ان‌الصلاه تنهی عن الفحشاء و المنکر» (سوره عنکبوت، آیه 45) حضرت علی(ع) نیز در نهج‌البلاغه می‌فرماید: «خداوند بندگانش را، با نماز و زکات و تلاش در روزه‌داری، حفظ
کرده است تا اعضا و جوارحشان آرام، و دیدگانشان خاشع، و جان و روانشان فروتن، و دل‌هایشان متواضع باشد و کبر و خودپسندی از آنان رخت بربندد؛ چرا که در سجده، بهترین جای صورت را به خاک مالیدن فروتنی آرد و گذاردن اعضای پرارزش بدن بر زمین، اظهار کوچکی کردن است.» (نهج‌البلاغه،
1384: 279).
مولانا با تکیه بر مفاهیم والای قرآنی، معتقد است که نماز موجب صیانت نفس از آلودگی به گناه و زشتی می‌شود: از نگاه او نمازگزار حقیقی به دنبال گناه و زشتی نمی‌رود.
جوشـش و افــزونـی زر در زکــات
عصمت از فحشا و منکر در صلات
آن زکـاتــت کیسـه‌ات را پـاسبــان
آن صـلاتــت هم ز گرگانت شبـان
بـاد خشــم و بـاد شهــوت بـاد آز
بــرد او را کــه نبــود اهــل نمـــاز
«پلیدی‌ها موجب باطل شدن نماز می‌شوند»، «حسرت بر نماز فوت شده فضیلت دارد»، «مکاشفات ربّانی نماز»، «اسرار و آداب نماز»، «اسرار تکبیر نماز»، «اسرار قیام نماز»، «اسرار رکوع و سجود نماز» و «اسرار سلام نماز» بخش‌های دیگر این مقاله می‌باشند.
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش زبان و ادب فارسی، شماره 100، زمستان 1390 چاپ شده است.