در «رشد آموزش تربیت‌بدنی»
وضعیت ایمنی و بهداشت اماکن و فضاهای ورزشی، ازجمله موضوعات مهم و مورد توجه متخصصان علوم ورزشی، طب ورزش و مسئولین سلامت جامعه است. اصطلاح «ایمنی مقدم بر کار» در اماکن ورزشی نیز باید در دستور کار مربیان بهداشت، ورزش و مسئولین برنامه‌ریزی
فعالیت‌های ورزشی قرار گیرد.
این عبارت، بخشی از مقاله‌ی «ایمنی و بهداشت فضاهای ورزشی مدارس» است که در فصل‌نامه‌ی رشد آموزش تربیت‌بدنی چاپ شده است.
در ادامه‌ی این مقاله که به کوشش آقای اسکندر حسین‌پور تهیه شده، آمده است: «وجود موانع و وسایل غیر استاندارد و خطرناک به‌علاوه استفاده از وسایل مستهلک و فرسوده، بدون تردید موجب صدمات بدنی و حتی در مواردی سبب مرگ‌و‌میر کاربران خواهد گردید. جمعیت
چند میلیونی دانش‌آموزان و مشکلات ایمنی و بهداشت این قشر پی‌گیر موضوع ایمنی و بهداشت را ضروری می‌سازد. دانش‌آموزان به دلیل شرایط سنی و بی‌تجربگی در معرض خطرات ناشی از وقوع حوادث در مدرسه قرار دارند. دنیای یک کودک را خانه، مدرسه و جامعه‌ی پیرامون آن تشکیل می‌دهند.
این مکان‌ها باید ایمن و بهداشتی باشند، ولی براساس تجربیات گذشته این اماکن سهم عمده‌ای در وقوع حوادث داشته‌اند. هرگاه وضعیت بهداشتی و ایمنی مدارس در سطح قابل قبولی نباشد، احتمال وقوع حوادث و جراحت و مرگ دانش‌آموزان وجود دارد. مهم‌ترین عوامل کاهش‌دهنده‌ی سطح
بهداشت و ایمنی فضاهای ورزشی عبارت است از:
سرانه‌ی ناکافی فضای ورزشی، قدیمی بودن مدارس و شرایط غیر بهداشتی توالت، دست‌شویی، آب‌خوری و غیر ایمن بودن فضای ورزشی مدرسه (آسفالت با شن‌های بزرگ، داشتن چاله‌ها و جمع شدن آب‌های سطحی، عدم تفکیک زمین‌ها از همدیگر، ثابت نبودن تیرک‌ها در زمین ورزش، وجود سکوها و
درختچه‌ها در حاشیه‌ی نزدیک زمین ورزش، ورودی و خروجی نامناسب، نزدیکی بیش از حد به پارکینگ و گاهی استفاده از فضای ورزشی به‌عنوان پارکینگ، امکان برق‌گرفتگی و آتش‌سوزی و ناکافی بودن کمک‌های اولیه).»
مؤلفه‌ی ایمنی داخل زمین‌های ورزشی، مؤلفه‌ی تجهیزات و لوازم، مؤلفه‌ی سکوها و پوشش‌ها، مؤلفه‌ی حریم و خطوط و مؤلفه‌ی بهداشت ازجمله مباحث دیگری است که نویسنده‌ی این مقاله به آن‌ها پرداخته است.
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه‌ی رشد آموزش تربیت‌بدنی، شماره‌ی 38، بهار 1390
قابل رؤیت است.