«تربیت به سبک پروردگار»، تیتر مقاله‌ای است که در شماره اخیر ماهنامه رشد معلم چاپ شده است. این مقاله در چند بخش با عناوین: «رشد، محور تعلیم‌وتربیت»، «تفاوت تربیت با ریخته‌گری»، «محور تعلیم‌وتربیت چه کسی است»، «معلمان و افراط و تفریط در محبت» و «جایگاه تنبیه و ترس در تربیت‌دینی» تنظیم گردیده است.
در ابتدای مقاله، با عنوان رشد، محور تعلیم‌وتربیت آمده است:
«در «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» در کنار اسم جامع و جلاله «الله» دو اسم «رحمن» و «رحیم» آمده و دیگر اسمای خداوند ذکر نشده است. آمدن این دو اسم که هر دو از ماده «رحمت» و مفید تأکید هستند، اعلان این نکته بسیار مهم و کلیدی است که برترین صفت‌الهی که در آفرینش جهان و نیز در نزول قرآن نقش محوری دارد، صفت رحمت و خیررسانی خداوند است.
پیام مهم این اعلان عمومی رحمت در آغاز سوره حمد و دیگر سوره‌های قرآن آن است که مؤمنان و دین‌داران نیز باید این اصل اساسی را محور زندگی و دین‌داری خود قرار دهند و در همه ابعاد فردی، خانوادگی و اجتماعی زندگی خود توجه ویژه‌ای بدان داشته باشند و بلکه مظهری برای این صفت الهی در آفرینش باشند.»
نویسنده در ادامه آورده است:
««رحمت» به معنای اعطا و بخشیدن به دیگری برای رساندن او به رشد و کمال است و این همان هدفی است که پیامبران الهی به دنبال آن بودند و تعلیم‌وتربیت دینی هم هدفی جز این ندارد.
«تربیت‌دینی» عبارت است از «مهیا کردن شرایط مناسب رشد و شکوفایی هماهنگ استعدادهای درونی متربیان و به کمال رساندن آن‌ها براساس طرح الهی. نقش معلم و مربی در تربیت دینی نقش خلافتی است؛ یعنی او به قدر توان و ظرفیت خود، واسطه ربوبیت خداوند و مظهر رحمانیت و رحیمیت او می‌گردد و مسیر رشد و کمال را برای متربیان و دانش‌آموزان خود تسهیل می‌کند.»
در بخش «تفاوت تربیت با ریخته‌گری» آمده است:
«از تعریف تربیت و هدف آنکه همان رشد و کمال استعدادهای درونی در وجهی اختیاری است، روشن می‌شود که تربیت با «ریخته‌گری» تفاوت دارد؛ ریخته‌گری شکل‌دهی به چیزی است که خود آن در شکل‌گیری‌اش دخالت اختیاری ندارد، اما تربیت شکل‌گیری اختیاری، آگاهانه و مشتاقانه انسان برای ظهور استعدادهای درونی و فعلیت یافتن آن‌هاست.»
• نویسنده: محمد محرابی
برای دریافت متن کامل مقاله این‌جا کلیک کنید.