آموزش جغرافیا در سنگاپور

نویسنده مقاله پس از توضیح درباره نظام آموزش سنگاپور و نیز آموزش جغرافیا در مقاطع گوناگون، درباره آموزش توسعه پایدار و جایگاه آن در جغرافیا آورده است: «اساس مفهوم پایداری بر این اصل استوار است که توسعه در زمان حال نباید موقعیت توسعه نسل‌های آینده را به خطر اندازد. همچنین، بدون آموزش و پرورش که یک فرایند مهم در انتقال، انتشار و القای روش‌های توسعه پایدار محسوب می‌شود، امید چندانی برای توسعه پایدار وجود ندارد. موضوع این است که مطالعات اجتماعی و جغرافیا به عنوان رشته‌های اصلی علوم انسانی در حال حاضر در برنامه‌های آموزشی سنگاپور نقش قابل توجهی در ترویج مفاهیم توسعه پایدار ندارند. به نظر لیدستون واستولتمن، مطالعه تطبیقی شیوه‌های آموزش جغرافیا در کشورهای محتلف کمک بزرگی به حل مشکلات مربوط به آموزش توسعه پایدار خواهد کرد. از ویژگی‌های برنامه آموزش جغرافیا در کشور سنگاپور، توجه شدید به توسعه پایدار در مقطع متوسطه و کم توجهی به آن در دوره پیش دانشگاهی است. در واقع در حال حاضر برنامه آموزش توسعه پایدار فقط در برنامه درسی جغرافیا و مطالعات اجتماعی گنجانده شده و محتوای برنامه‌های درسی تاریخ و ادبیات خالی از توجه به این موضوع است. به منظور تحلیل برنامه درسی جغرافیا آن را به سه بخش تقسیم کرده‌اند:
1-    جغرافیای دوره اول متوسطه  2- جغرافیای دوره دوم متوسطه (اجباری ، اختیاری) 3-جغرافیای پیش دانشگاهی
در ادامه مقاله آمده است: «در دوره اول متوسطه، توجه به مدیریت تغییرات محیطی بیانگر این است که موضوعات زیست محیطی در کانون توجه قرار دارند. به ویژه اینکه مبحث تغییرات آب و هوایی به عنوان یک واحد درسی در پایان این دوره گنجانده شده است. در این دوره از دانش آموزان انتظار می‌رود علاوه بر شناخت علل و آثار گرم شدن کره زمین، راه کارهای کاهش اثرات این پدیده را نیز تحلیل کنند. از طرف دیگر به توسعه نگرش‌های خود در زمینه‌های احساس مسئولیت، پذیرش مسئولیت اجتماعی، رعایت بهداشت فردی و علاقه‌مندی در زمینه مسائل زیست‌محیطی بپردازند. لازم به ذکر است که در این دوره تنها ویژگی پدیده‌های موثر در تغییرات آب و هوایی مورد بحث قرار می‌گیرد و به راهکارها و مهارت‌های مقابله با عوامل موثر در تغییرات آب و هوایی اشاره‌ای نشده است. توجه به آموزش توسعه پایدار در این دوره نیز مد نظر می‌باشد.»
جغرافیا در دوره‌های بالای متوسطه عنوان بخش دیگری از این مقاله است. در این بخش می‌خوانیم: «در حال حاضر دانش‌آموزان مقطع متوسطه بالا (متوسطه 2 و 3 معادل پایه‌های 9 و 10) دروس علوم انسانی را در دو بخش می‌خوانند. بخش اول مطالعات اجتماعی (اجباری) و بخش دوم یکی از موضوعات تاریخ، جغرافیا و یا ادبیات (اختیاری) را شامل می‌شود. از سال 2001 ممکن است یک بخش جدید جغرافیایی به عنوان ضمیمه درس مطالعات اجتماعی نیز پیشنهاد شود. این چارچوب آموزشی نیز یک بار دیگر در سال 2006 دستخوش بازنگری شد. نتیجه این بازنگری کاهش سرفصل‌های آموزش جغرافیا از 10 به 8 سرفصل، شامل چهار سرفصل جغرافیای طبیعی و چهار سرفصل جغرافیای انسانی بود. سرفصل‌هایی که در فهرست پایین مشخص شده اند بیانگر مشترک بودن آن‌ها در مطالعات جغرافیای محض و انتخابی است.
1. تکتونیک صفحه‌ای و نتایج آن 2. هوا و آب و هوا 3. پوشش گیاهی طبیعی 4. رودها و سواحل 5. جغرافیای تغذیه 6. دنیای صنعتی 7. گردشگری توسعه
در چارچوب برنامه آموزشی جدید، همراه با شیوه‌های آموزشی موجود، به استفاده از فعالیت‌های میدانی از طریق آموزش روش‌ها و فنون میدانی تاکید شده است. با وجود بازبینی‌های زیاد در چارچوب برنامه‌های آموزشی، در 30 سال گذشته، امروزه قالب مورد نیاز برای آموزش جغرافیا درک استنباطی از روابط متقابل انسان و محیط است.»

متن کامل این مقاله به قلم چانگ چو هونگ و ترجمه سجاد نمکی در فصلنامه رشد آموزش جغرافیا، شماره 113، زمستان 1394 منتشر شده است.

کلیدواژه‌ها: آموزش، آموزش جغرافیا، سنگاپور