بررسی برنامه درسی ایران باستان در «رشد آموزش تاریخ»
فصلنامه رشد آموزش تاریخ در مقاله‌ای به بررسی برنامه تعلیم‌وتربیت ایران باستان پرداخته است.
معصومه پورمختار نویسنده این مقاله است.
در بخشی از مقاله می‌خوانیم: «برنامه تعلیم‌وتربیت در ایران باستان شامل سه قسمت عمده بود: «نخست پرورش دینی و اخلاقی، دوم: تربیت‌بدنی، سوم: تعلیم خواندن و نوشتن و حساب برای طبقات خاص.»
در ادامه آمده است: «برنامه و روش آموختن در ایران باستان بدین‌گونه بود که در تربیت نظری قسمت عمده وقت، صرف آموختن دین می‌شده است... در پندنامه بزرگمهر که به نام گنج شایگان ترجمه شده، توصیف شده است که هرکس باید ثلث شبانه‌روز را صرف تربیت مذهبی کند و از پارسایان
در این خصوص پرسش‌های معقول کند.»
سن و آغاز تحصیل عنوان بخشی از این مقاله است. در این بخش نیز می‌خوانیم: «برای زمان تحصیل و طول مدت آموزش در ایران باستان می‌توان سه مرحله متفاوت قائل شد که به نسبت رشد قوای جسمی و دماغی و نیز با توجه به روحیات و خصایص ملی و اهداف و نیازهای اجتماعی متغیر بوده
است:
الف: آموزش خانوادگی؛ ب: آموزش عمومی؛ ج: آموزش‌های اختصاصی.
طفل تا هفت سالگی در دامان مادر پرورش می‌یافت و از آن به بعد به معلم سپرده می‌شد و تا پانزده سالگی به تحصیل می‌پرداخت. سن 15 سن بلوغ بوده و هر زردشتی موظف بود از آن به بعد تکالیف مذهبی را انجام دهد.»
به گفته نویسنده مقاله، تربیت جسمی و اخلاقی از جمله مهم‌ترین محتوای مطالب درسی ایران باستان بوده است و مسلماً دروسی را با توجه به همین محتوا در نظر می‌‌گرفتند. «یک قسمت از دروس که عبارت از چه و چون و چند یعنی به زبان مصطلح امروز، علم‌الاشیا و حساب توأم با مشاهده
و عمل بوده است. قسمت مهم دیگر در تربیت اطفال، تربیت بدنی و ورزش و به‌کار بردن تیر و کمان و شکار و راهپیمایی‌ها بوده و در هوای آزاد و صحراهای وسیع انجام می‌گرفته و آن نیز در حین اینکه جدی و عین زندگانی بود، مفرح نیز بوده است.»
متن کامل این مقاله در فصلنامه رشد آموزش تاریخ، شماره 57، زمستان 1393 منتشر شده است.