آشنایی با آداب و رسوم ملل مختلف جهان یکی از اهداف درس تاریخ در مدارس است. فصل‌نامه رشد آموزش تاریخ در مقاله‌ای، مخاطبان را با اعتقادات مصریان باستان و مومیایی کردن اجساد آشنا کرده است.
این مقاله توسط مرحوم محمدزمان باقری دبیر تاریخ ترجمه شده است.
در ابتدای مقاله آمده است: «مصریان باستان به زندگی پس از مرگ اعتقاد داشتند اما تناقض‌هایی در رابطه با جهان دیگر در اعتقاداتشان وجود داشت. آن‌ها از سویی معتقد بودند که مردگان در آرامگاه خود به زندگی‌شان ادامه می‌دهند و از سویی دیگر عقیده داشتند که آن‌ها پس از
مرگ به مکان‌های دور و باصفا سفر می‌کنند. ظاهراً برای حل چنین تناقض‌هایی بود که آن‌ها برای هر دو جهان وسایل و امکانات مورد نیاز را فراهم می‌کردند. در هیچ تمدنی تدارک چنین ملزومات جزئی که مصریان برای حفظ و نگهداری اموات در نظر می‌گرفتند دیده نشده است.»
در ادامه می‌خوانیم: «واژه مومیایی منشاء مصری ندارد بلکه از واژه عربی «مومیاه» که به معنی حفاظت بدن به‌وسیله موم یا قیر طبیعی است، نشئت گرفته و از آن به‌عنوان روش‌هایی که مصریان برای محافظت جسد اموات خود به‌کار می‌بردند، استفاده شده است.
روند انجام عمل مومیایی در مصر باستان همراه با مراسم مذهبی خاص انجام می‌گرفت. یک دوره هفتاد روزه برای آماده‌سازی مومیایی لازم بود و هر مرحله با مراسم روحانی خاصی همراه می‌شد. کارگاه مومیاگران ممکن بود جایی ثابت – مثل مکان‌هایی که متعلق به پرستشگاه‌های بزرگ بود-
باشد. اما اغلب یک چادر متحرک و مقاومی بود که در نزدیکی منزل شخص مرده به پا می‌کردند.»
پس از اشاره به مراحل مومیایی کردن آمده است: «مومیایی کردن جسد، تمام اعمالی را که در طول دوره هفتاد روزه انجام می‌شد دربرنمی‌گرفت. هنرمندانی که تعداد آن‌ها به یکصد نفر می‌رسید نیز در تمام فعالیت‌های ضروری در عمل کفن و دفن شرکت می‌کردند. ساخت و تزئین آرامگاه
اگر قبلاً به‌وسیله خود شخص مرده در طول عمرش انجام نشده بود کار بسیار بزرگی را می‌طلبید. نجارها تابوت یا مجموعه‌ای از تابوت‌ها را می‌ساختند که هر کدام به طرز خاصی در داخل دیگری قرار می‌گرفت.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش تاریخ، شماره 55، تابستان 1393 منتشر شده است.