منبع: «رشد آموزش جغرافیا»
«تفکر سیستمی و آموزش جغرافیا، بحثی در فلسفه آموزش جغرافیا» عنوان مقاله‌ای است که در فصل‌نامه رشد آموزش جغرافیا منتشر شده است. این مقاله به قلم دکتر عطیه‌السادات صابری، دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری نوشته شده است.
در قسمتی از این مقاله می‌خوانیم: «می‌دانیم که سیستم مجموعه‌ای از اجزاست که هدف خاصی را دنبال می‌کند. اگر کلاس جغرافیا را به‌عنوان یک سیستم باز نگاه کنیم ورودی آن، یادگیرندگانی هستند که درون سیستم آموزش داده می‌شوند و خروجی آن به این دلیل اهمیت دارد که بازخورد
مناسبی را از علم جغرافی و جغرافی‌دانان جدید به جامعه عرضه می‌کند. بازخوردهای جامعه نشان می‌دهد که درون سیستم کلاس چه رخ داده است. یکی از مهم‌ترین این رخدادها درک مناسب جامعه از کاربردی بودن تفکر خلاق جغرافی‌دانان نوظهور در حل مشکلات جامعه و کمک به انسان‌هاست.
به بیان دیگر، جغرافی‌دانان نوظهور قسمتی از سرمایه اجتماعی جامعه هستند و همراه با دیگر متخصصان نتیجه تعادل و همکاری افرادی هستند که ایده‌های مشترک دارند.»
نویسنده مقاله پس از اشاره به ضرورت الگوهای نوین تدریس در کلاس‌های جغرافیا با تفکر سیستمی چنین نتیجه‌گیری کرده است: «کلاس جغرافیا به‌عنوان یک فضای آموزشی نیازمند انعطاف‌پذیری و تغییر الگوهاست. برای مثال اگر بخواهیم کلاس‌های درس جغرافیا دارای الگوی فراگیرمحوری
و کار گروهی باشند، ابتدا باید وضعیت قرارگیری میز و صندلی‌ها را تغییر دهیم تا فراگیران تماس چهره به چهره مناسب با یکدیگر داشته باشند و بتوانند موضوعات را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل گروهی قرار دهند.
مثال دیگر الگوی کلاس بدون دیوار است که از محیط‌های نزدیک مانند حیاط مدرسه، پارک‌های اطراف، آزمایشگاه‌ها تا محیط‌های دور روستاها و شهرها را دربرمی‌گیرد.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش جغرافیا، شماره 107، تابستان 1393 منتشر شده است.