از نیمه اول سده ده هجری، بازرگانان ایتالیایی و به‌ویژه ونیزی‌ها آینه‌های ساخت ونیز را به ایران آوردند. در همین دوره است که شاهد هنرنمایی خلاقانه هنرمندان در عرصه تزئین بنا با استفاده از قطعات خرد آینه هستیم. فصل‌نامه رشد آموزش
هنر در یکی از مقالات خود به تاریخ آینه‌کاری و نیز کاربرد آن در طراحی داخلی امروز پرداخته است.
این مقاله به قلم سیده‌منصوره رحیم‌آبادی، کارشناس‌ارشد پژوهش هنر است. در بخشی از این مقاله آمده است: «رایج‌ترین طرح‌ها در آینه‌کاری، طرح مشهور به «گره» است که از نظر گوناگونی اشکال و تنوع کاربرد آن در رشته‌های مختلف هنر ایران، در نوع خود مانند
ندارد. طرح‌های دیگری چون قاب‌بندی به شیوه‌های گوناگون یا ترکیب و تلفیقی از آن‌ها (به‌ویژه در آینه‌کاری سقف) شمسه، ترنج، لچک، قطارسازی، اسلیمی، مقرنس و نیم‌کره‌های گود که به کاسه مشهورند متداول بوده و اکنون نیز معمول است.
در مواردی که در آینه‌کاری قطعه‌های بزرگ آینه به‌کار می‌رفت، معمولاً سطح کار را رنگ سفید نقاشی می‌زدند و طرح‌های متنوع بر آن پدید می‌آوردند. کهن‌ترین آینه‌کاری از این نوع در کاخ جونتون بختیاری به‌کار رفته و رنه دالمانی تصاویری از آن را در کتاب خود، سفرنامه از
خراسان تا بختیاری آورده است.
آینه‌کاری که گاهی همراه با گچ‌بری به‌کار می‌رفته است و در حقیقت آمیزه‌ای از هر دو هنر به‌شمار می‌آید.
در سال‌های اخیر نوعی آینه‌کاری با شیشه‌های رنگارنگ که طرح آن بیشتر گل و بوته، ترنج و نیم‌ترنج و جز آن است متداول شده که برخلاف شیوه سنتی که قطعات آینه همگی هندسی و گوشه دارند، آینه و شیشه‌های رنگین در آن به شکل منحنی و گرد یا بادامی و جز آن بریده می‌شوند و
به‌کار می‌روند. این شیوه آینه‌کاری توأم با شیشه را «یاقوتی» می‌خوانند. در این شیوه معمولاً قطعات آینه را بر زمینه شیشه‌ای می‌چسباند.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش هنر، شماره 32، زمستان 1391 منتشر شده است.