از دهه 1980 تغییر و تحول روستایی یکی از مهم‌ترین ابعاد در تغییر و تحول گسترده دولت چین از شیوه‌های سنتی به شیوه‌های مدرن بوده است. فصل‌نامه رشد آموزش جغرافیا در مقاله‌ای به این موضوع پرداخته است.
خلیل رحمانی و محمدرضا نقوی دانش‌آموختگان کارشناسی‌ارشد جغرافیا و برنامه‌ریزی روستایی دانشگاه تربیت مدرس نویسندگان این مقاله هستند.
در بخشی از این مقاله آمده است: «سال‌های 1978 و 1979 را می‌توان نقطه عطفی در تاریخ چین به‌حساب آورد. در این سال‌ها پس از گذشت سی سال از انقلاب کشاورزی مقامات کشور متوجه سیاست‌های اشتباه خود در توسعه سیاسی و اقتصادی شدند و اقدامات اصلاحاتی جدیدی را برای رفع مشکلات
و چالش‌ها به اجرا درآوردند. اصلاحات سیاسی چین در این سال‌ها تحولات عمده‌ای در اقتصاد ملی پدید آورد و مهم‌ترین بخشی که تحت‌تأثیر این تحولات قرار گرفت بخش کشاورزی بود. در آن زمان دولت چین سیاست‌های خود را دگرگون ساخت و به‌جای تأکید بر صنایع سنگین، بر صنایع سبک
و فعالیت‌های کشاورزی تمرکز کرد. برنامه‌هایی را جهت کنترل جمعت به اجرا گذاشت و از میزان دخالت‌های خود در امور کشاورزی کاست. این سیاست‌ها تأثیرات مثبتی بر بخش کشاورزی داشت.
طرح‌ها و برنامه‌های عمده چین در توسعه روستایی عبارت بودند از:
1. تبدیل مزارع اشتراکی به مزارع خانوادگی
2. افزایش اندازه زمین‌های زراعی
3. بهره‌برداری بهینه از منابع کشاورزی
4. ایجاد توازن در عرضه و تقاضای غلات
5. کاهش شکاف میان درآمد روستاییان و شهرنشینان
6. اجرای طرح تجدید ساختار راهبردی کشاورزی.»
نویسندگان مقاله مهم‌ترین عوامل صنعتی شدن روستایی در چین را نیز چنین برشمرده‌اند:
«- انعطاف‌پذیری بالا در خصوص سرمایه‌گذاری‌های روستایی در چین
- سرمایه‌گذاری‌های کم‌هزنیه
- مدیریت پویا
- جهت‌گیری به‌سوی گروه‌های کم‌درآمد روستایی و تلاش برای افزایش درآمد گروه‌های کم‌درآمد
- فناوری کاربر با هدف ایجاد اشتغال در بخش غیرکشاورزی
- استقرار صنعت در مناطق روستایی همگام با برنامه‌های توسعه همه‌جانبه روستایی و...»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش جغرافیا، شماره 101، زمستان 1391 منتشر شده است.