در همهی دیدارهایی که با بچّهها دارم، به آنها یادآوری میکنم که خوب است همهجا وسایل نوشتن به همراه داشته باشند. یک دفترچهی یادداشتِ کوچک و یک خودکار یا مداد. اینها به ما کمک میکند همیشه فکرها و احساسهایمان را بنویسیم و همیشه و همهجا فکر و احساسی داشته باشیم. خوب است همیشه، اوّل با قلم و روی کاغذ بنویسیم. میدانید چرا؟ به نظر من، دستها هم فکر و احساس دارند. انگشتها هم میفهمند و تخیّل دارند. اگر باور نمیکنید، حتماً امتحان کنید!
یادداشت این شماره را وقتی نوشتم که از جلوی شهربازی کودکیهایم رد میشدم. ناگهان دیدم دوست دارم قصّههایی دربارهی یک شهربازی جادویی بنویسم. در حقیقت انگشتهایم دوست داشتند دوباره به شهربازی بروند! پس دفترم را درآوردم و انگشتهایم را روی کاغذ، به شهربازی رؤیاهایم بردم. همانجا نشستم و نوشتم. این مقدّمهی قصّههایم بود. حالا مدّتی گذشته و من یکعالمه داستان شهربازی نوشتهام. اگر آن روز کاغذ و قلم نداشتم، همهی حسهای انگشتهایم را فراموش میکردم.