فضایی‌ها و سؤال‌های مهمشان

دو موجود فضایی علاقه‌مند به مطالعه در مورد پوشش گیاهی به زمین آمده‌اند. در سیّاره‌ی آن‌ها به دلیل آلوده شدن محیط زیست دیگر هیچ گیاهی رشد نمی‌کند. شهر‌های این سیّاره در حباب‌های عظیم و شفّافی قرار دارند و اکسیژن مورد نیاز برای تنفّس اهالی شهر‌ها را دستگاه‌های پیشرفته‌ای تولید می‌کنند. پس این دو موجود فضایی برای انجام تحقیقاتشان در مورد گیاهان مجبورند مسافت زیادی را تا کره‌ی زمین بپیمایند. آن‌ها در آزمایشگاه سفینه‌ی خود، که در حوالی یکی از شهر‌های سرسبز کره‌ی زمین توقّف کرده است، آخرین نتایج تحقیقاتشان را با هم مرور می‌کنند.

فضایی1: براساس تحقیقات من، سبز ماندن درخت در چهار فصل سال، معیار انسان‌های زمینی برای کاشت درختان است. امّا این معیار مناسبی برای توسعه‌ی فضای سبز شهری نیست و حتّی به مرور زمان می‌تواند سبب آسیب‌دیدن طبیعت شود.

فضایی2: براساس تحقیقات من هم، اگر انسان‌ها در شهرهای گرمسیری در کره‌ی زمین به تعداد مناسبی درخت بومی بکارند و البتّه به شرایط آب و هوایی و نوع درخت هم توجّه داشته باشند، در برخی شهرهای زمین امکان کاهش قابل‌توجّه آلاینده‌ها و کاهش دمای هوا تا چند درجه وجود دارد.

فضایی1: من نمی‌فهمم؛ یعنی مغز انسان‌ها فندقی‌تر از آن است که به این کشفیّات برسند و محیط زیست خودشان را اصلاح کنند؟!

فضایی2: مغز فندقی؟ مغزی که من در بررسی‌های علمی‌ام در کلّه‌ی آدم‌ها دیدم، اصلاً کم نبود، ولی نکته‌ی مهم این است که آن‌ها از چند درصد مغزشان استفاده می‌کنند! یادت نیست؟ مغز بعضی انسان‌هایی که با اشعه‌ی ضدّ‌ جاذبه از روی زمین بلندشان کردیم و آوردیم داخل سفینه، کاملاً دست نخورده بود و هنوز بوی نویی می‌داد!

فضایی1: البتّه دوست دانشمندم، نباید فراموش کرد که رشد و نموّ درخت زمان‌بر است و اگر انسان‌ها ‌بخواهند اثرات مثبت کاشت درختان بومی را، که ویژه‌ی شرایط آب و هوایی منطقه‌شان هستند ببینند، و آن‌ها را برای آیندگانشان حفظ کنند، باید با برنامه‌ریزی اقدام به کاشت این درختان کنند.

فضایی2: راستی، چرا نیاکان ما به فکر من و تو نبودند و برای استخراج بیشتر منابع زیرزمینی و تولید انرژی‌های جدید، زدند پوشش گیاهی سیّاره‌مان را از بین بردند؟

فضایی1: چون در آن زمان دانشمندانی مثل ما با شش چشم تیزبین، سه بینی حسّاس به بو و چهار تا گوش بزرگ و دقیق و این‌همه علاقه به محیط زیست و پوشش گیاهی وجود نداشتند!

فضایی2: یعنی الان از این نوع دانشمندان در کره‌ی زمین وجود دارد که چندهزار سال بعد، آن‌ها هم به سرنوشت ما دچار نشوند؟

فضایی1: حتماً وجود دارد دوست دانشمندم. ولی باید دید آیا کسانی که برای بقیّه‌ی انسان‌ها تصمیم‌‌های بزرگ می‌گیرند، این خطرات را جدّی می‌گیرند، یا آن‌ها هم مثل نیاکان ما همه‌چیز سیّاره‌شان را فدای پول و رسیدن به فنّاوری‌های پیشرفته‌تر می‌کنند.

فضایی2: راستی الان چند دقیقه است که هر سه تا بینی من به خارش افتاده! درِ شیشه‌ی بزرگ گَرده‌ی درختان را که خیلی هم حسّاسیّت‌زا است، را باز نگذاشته‌ای؟!

فضایی1: ای وای! اصلاً من آمدم از تو بپرسم این درِ بزرگ که دست من است، درِ کدام شیشه است، که دیگر بحث علمی‌مان گل انداخت و ... هاپیچه!

فضایی2: زودتر برو درِ آن شیشه را ببند، ها... پیچه! هر چند که دیگر دیر شده و باید تا رسیدن به سیّاره‌مان و تزریق داروی ضدّ حسّاسیّت گیاهان زمینی، این عطسه و خارش را تحمّل کنیم! هاپیچه!

فضایی1: بهتر است زودتر راه بیفتیم. هاپیچه! چون این دستمال‌کاغذی فضایی که دارم بینی‌هایم را با آن تمیز می‌کنم، آخرین دستمال‌کاغذی فضایی موجود در سفینه بود! هاپیچه ....!