منتظر دوشنبه زنگ دوم بودیم. خانم مروت‌پور قرار بود درباره کارهایی صحبت کند که هفته پیش گفته بود. به ما گفته بود بروید و بگردید، اما بعضی‌هایمان زیاد حوصله‌اش را نداشتیم. چندنفر دنبالش رفته بودیم، اما خیلی متوجه نشده بودیم موضوع از چه قرار است. تا قبل از کلاسِ هفته پیش، کلاس چندان چالشی برگزار نمی‌شد. زنگ که می‌خورد، می‌آمدیم روی صندلی‌های تک‌نفره‌مان می‌نشستیم، یا به تخته خیره می‌شدیم و به فکر فرو می‌رفتیم، یا با هم حرف می‌زدیم تا خانم بیاید. در حین درس‌دادنِ او هم بیشتر شنونده بودیم و خیلی خودمان و معلم را اذیت نمی‌کردیم! اما از سؤالی که هفته قبل پرسیده بودیم، بحثی را پیش آورده بود. حس و حال جدیدی برای بچه‌ها رقم خورده بود و حداقل اسمی که می‌شد برایش گذاشت، کنجکاوی بود. راستش این‌طرف و آن‌طرف حرف‌های مخالف آن حرف‌های خانم مروت‌پور زیاد به گوشمان خورده بود و حالا حداقل کنجکاو بودیم.
- بچه‌ها! خانم دوقدمی در کلاس است!
- برپا!
- بفرمایید بنشینید.
- خب درسمان به کجا رسیده بود؟
ماست همه ریخت! خانم مروت‌پور یادش رفته بود قرار این هفته چه بوده!
زینب گفت: «خانم، هفته پیش درس ندادید. درباره انقلاب و مشکلات و این‌ها حرف زدیم و گفتید باید چند تا... .»
خانم پرید وسط حرف‌های زینب و گفت: «آهان، حواسم نبود!»
- خب، قرار شده بود شما هم بگردید، نتیجه؟
فرناز گفت: «خانم‌جان گشتیم، خواندیم، نفهمیدیم.»
خلاصه‌تر از این نمی‌شد شرح زحمات یک هفته‌ای بچه‌های کلاس را توضیح داد! خانم مروت‌پور ضمن عرض خسته نباشید به همه ما، گفت: «خب توضیح دادیم که انقلاب به خواست و حرکت مردم نیاز دارد؛ تک‌تک همه ما مردم، این وظیفه روی دوشمان است. گفتیم برای ادامه این مسیری که آمده‌ایم و در پیش داریم، طبیعی است باید بیشتر جوان‌ترها کارها را انجام دهند، چون داریم درباره آینده صحبت می‌کنیم و آینده را هم همین جوان‌ترهای جامعه می‌سازند دیگر! گفتیم چند تا کار وجود دارد؟»
زهرا گفت: «خانم شما گفته بودید هفت‌هشت‌ده تا، اما ما گشتیم هفت تا بود. در همین حد می‌توانم کمک کنم به بحث.»
خانم مروت‌پور ضمن آرزوی موفقیتی که برای زهرا کرد، گفت: «بله هفت تا کار هست که جوان‌ترها، که شما هم جزوشان هستید، باید قرص و محکم جلو ببرید.»
خانم هفت تا دایره کشید و اسم‌هایشان را گذاشت: تلاش علمی؛ اخلاق و معنویت؛ عدالت؛ عزت ملی؛ اقتصاد؛ سبک زندگی؛ استقلال و آزادی. بعد از هرکدام یک خط امتداد داد تا بتواند مطلبی برای هر یک بنویسد.
بعد هم گفت:«بچه‌ها، اول تلاش علمی. هر کس در هر رشته‌ای که درس می‌خواند. چه شما که هنرجو هستید و چه آن‌ها که در دبیرستان درس می‌خوانند یا دانشگاه هستند، باید خیلی تلاش کنند تا در همان رشته به دانش و علم بالایی برسند. به خاطر اینکه علم ملت را خیلی قوی می‌کند. البته این علم باید کاربردی باشد، نه فقط در ذهن ما و روی کاغذ که بعد به درد نخورد! مثالش می‌دانید چیست؟ همین رشته‌های شما که باعث می‌شود با استفاده از آن‌ها چیزی تولید یا خلق کنید یا خدماتی ارائه بدهید و... . این علم‌ها به درد مردم و مشکلات جامعه می‌خورند. شما به هر دلیلی به هنرستان آمده‌اید، جای خوبی آمده‌اید. خیلی می‌توانید در این قضیه به کشور کمک کنید. دانش به‌دردبخور و تولید را که هنرجوها خیلی به آن نزدیک هستند، محکم بچسبید. سعی کنید درس‌ها را یاد بگیرید و بر علم خودتان مسلط بشوید تا از علم و مهارتی که به دست آورده‌اید، دست به تولید محصول یا ارائه خدماتی باکیفیت بزنید».
روشنک که همیشه از هنرستان آمدن پشیمان بود، گفت: «خانم یعنی ما که هنرستانی هستیم هم می‌توانیم این کار را بکنیم؟»
خانم گفت: «شما اتفاقاً از خیلی‌ها بیشتر می‌توانید به این موضوع کمک کنید. علمی که شما یاد می‌گیرید، کاربردی است و بعد از هنرستان به‌راحتی می‌توانید با آن علم و مهارت کارهایی بکنید که کسی نمی‌توانسته است.»
- خانم اجازه؟ ما خیلی از بقیه کشورها عقب‌تر هستیم. کشورهای دیگر خیلی پیشرفته‌تر از ما هستند.»
- این‌طور نیست بچه‌ها. نه اینکه کشورهای دیگر پیشرفته نیستند، منظورم این نیست که ما در بعضی زمینه‌های علمی عقب‌تر نیستیم. منظورم این است که اگر می‌خواهیم مقایسه کنیم، باید با شرایطی مقایسه کنیم که قیاسمان درست باشد. مثلاً اینکه بقیه کشورها چند سال است در حال سرمایه‌گذاری روی کارهای علمی کشورشان هستند و ما چند سال؟ یا اینکه در بعضی علوم چند کشور دست‌به‌دست هم دادند و مثل یک زنجیره عمل کردند تا به پیشرفت‌های علمی‌شان برسند، اما آیا این اجازه را به ما داده‌اند؟
ما بعد از انقلاب اسلامی بود که روی کارهای علمی و تحقیقاتی سرمایه‌گذاری کردیم و به نخبه‌هایمان فرصت دادیم. اما بعضی از کشورهایی که شما می‌گویید، بیش از 150 سال است که این کار را شروع کرده‌اند. از طرف دیگر، دشمن ما در زمینه‌های علمی و تحقیقاتی هم ما را تحریم کرده و پیشرفت‌های علمی ما روی پای خودمان و بدون کمک هیچ کشوری بوده است. تازه، کمک که نکرده‌اند، حتی دانشمندان ما را ترور هم کرده‌اند. با همه این شرایط و سختی‌ها، الان کشور ما از نظر سرعت رشد علمی جزو برترین‌های جهان است و جایگاه علمی خیلی خوبی در دنیا داریم که البته باید با تلاش، بهتر هم شود.
در زمینه‌های علمی سطح بالای دنیا مثل فناوری هسته‌ای، فناوری فضایی، فناوری‌های زیستی و سلول‌های بنیادی، فناوری نانو و بسیاری از زمینه‌های صنعتی دنیا در حوزه نیروگاهی و ساخت تجهیزات صنعتی، مثل توربین گاز و موارد دیگر، کشور ما پیشرفت کرده است و مورد تحسین دنیا هستیم.
سارا گفت: «جدی می‌گویید خانم؟!»
بله... البته این را هم بگویم که برای بهترشدن به همت و تلاش نیاز است که دست شما و امثال شماست. هیچ کشوری و هیچ مردمی بدون تلاش موفق نشدند و پیشرفت نکردند. هر موقع خودمان یک‌گوشه کار را گرفتیم و به‌اندازه همان‌جایی که هستیم تلاش کردیم برای پیشرفت کشور، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که کشور پیشرفت کند؛ و الا معلوم است که با تنبلی اتفاقی نمی‌افتد.
ادامه دارد...