همکاری
وقتی شما و دیگران با هدفی مشخص توانمندی‌ها و امکاناتتان را به اشتراک می‌گذارید، در واقع با هم همکاری کرده‌اید. این همکاری فایده‌‌های زیادی دارد، از جمله اینکه در مواقع بسیاری یک نفر یا یک گروه به‌تنهایی از پس انجام یک کار برنمی‌آید، اما وقتی همکاری شکل می‌گیرد، هم از نظر نیروی انسانی، هم از نظر منابع مالی و هم از نظر نیروی فکر و اندیشه یا تجربه، توان شما مضاعف خواهد شد. با این توانمندی بالاتر، کیفیت و کمیت بهتری به وجود می‌آید.
در همکاری و تعاون‌های اقتصادی شما می‌توانید دو فایده به دست بیاورید. اول تولید بیشتر یا همان انبوه‌سازی که هزینه تولید را کم می‌کند و دوم مشتریان بیشتر که به دلیل اضافه‌شدن مشتری همکاری اقتصادی‌تان خواهد بود. هم‌زمان، به دلیل اینکه در همکاری‌های اقتصادی توان دو یا چند مجموعه با هم در یک جا جمع می‌شود، فرصت‌های تازه‌ای به روی شما گشوده خواهند شد. مثلاً یک فعالیت که حجم زیادی از منابع انسانی و متخصص یا منابع مالی لازم داشت و شما به‌تنهایی نمی‌توانستید حتی به سمت آن بروید، الان در دسترس شماست. این شرایط به‌خصوص برای کسب‌وکارهای تازه‌کار بسیار مهم است.
اما نکته مهم کجاست؟
قرارداد داشته باشید. برای همکاری، از همان اول قرارداد مشخص داشته باشید و در آن وظایف و اختیارات و حدود تعهدات را از همان اول معلوم کنید. این‌طوری برای خودتان و بقیه خیلی بهتر است!
همکاری برای کار خوب داشته باشید، نه کار بد. در آیه 2 سوره مائده داریم: تعاونوا علی‌البر و التقوی و لا تعاونوا علی الاثم و العدوان. نمونه همکاری‌های بد همین تبانی‌هایی هستند که یک عده برای ارتکاب جرم یا فساد اقتصادی با هم دارند.
نوع‌دوستی
آدم‌ها همین که بیشتر رشد می‌کنند و بیشتر می‌فهمند، از لاک خودشان بیرون می‌آیند و بقیه را هم می‌بینند. دیگر فقط به جای خودخواهی و برای خود خواستن، برای بقیه هم خیر می‌خواهند. در نهج‌البلاغه، امیرمؤمنان(ع) به امام حسن(ع) وصیت می‌کنند که آنچه را برای خودت می‌پسندی، برای دیگران هم بپسند. این روحیه زمانی به دست می‌آید که جامعه و دیگران برای ما مهم باشند و ما برای آن‌ها نیز دلسوز باشیم. این دغدغه زیبایی است. این نوع‌دوستی صرفاً از طریق بخشش نیست، عدالت هم در آن نهفته است. مثلاً می‌دانید که در اموال ما، فقیران و مسکین‌ها حق معلومی دارند؟ بله. درست خواندید. حق آن‌هاست که خدا در اموال ما گذاشته و ما باید حقشان را ادا کنیم. در آیه 24 سوره معارج به این نکته اشاره شده است.
ایثار و فداکاری
حالا که بزرگ‌تر شده‌اید، خوب است بدانید هدف آفرینش آن‌قدر با ارزش است که داشته‌های انسان باید در راه آن فدا شود. دارایی‌ها، مال، فرزند، مقام و حتی جان انسان در راه آن فدا می‌شود. اگر انسان خودش را در برابر جامعه، خود، خانواده، منطقه، امت اسلامی و تمامی بشریت مسئول بداند، سعادت را هم از این راه دنبال می‌کند و در راه حفظ حق از داشته‌های خودش می‌گذرد. به این کار ایثار و فداکاری می‌گویند.
چون ارزش مورد معامله بالاست، یعنی جان و داشته‌های انسان در آن معامله می‌شوند، نباید آن را برای چیزی غیر از حق این معامله انجام داد. پس این وقت است که آدم‌ها اخلاص هم پیدا می‌کنند. یعنی نیتشان هم فقط خداست که حق مطلق است.
خب تا الان پنج رابطه موجود بین آدم‌ها را توضیح دادیم. فکر می‌کنم تا الان متوجه شده‌اید که از برخورد تا فداکاری چه تفاوت‌هایی وجود دارند. در رابطه با مؤمنان با همدیگر، برخورد از همه کم‌رنگ‌تر و فداکاری پررنگ‌تر است. در رابطه بین مؤمنان و غیرمؤمنان این رابطه برعکس است.
حالا می‌توانید انگیزه‌ها را در روابط اقتصادی بهتر درک کنید.