انشا، نگارش، فنون نوشتن یا اصلاً هر چیز دیگری؛ بلاتکلیف‌ترین درس تاریخ بشریت است. نه دانش‌آموز دقیقا می‌داند تکلیفش چیست، نه معلم و نه حتی خود درس. البته اینجا منظور از تکلیف، آن تکلیف نیست وگرنه کدام بچه است که نداند در روزهای اول پاییز باید انشای «تابستان خود را چگونه گذراندید» را بنویسد؟ اواسط سال به تناسب زمان «فصل پاییز / زمستان / بهار را تعریف کنید» را؟ و آخر سال هم «دوست دارید در آینده چه‌کاره شوید»؟ یعنی تکلیف که مشخص است، اما تکلیف مشخص نیست ... چطوری برایتان بگویم؟
باید حتماً معلم انشا و نگارش باشید تا متوجه شوید، نشانگان(سندرم) «بلاتکلیفی نمره انشای بچه‌های مردم» یعنی چه. لاکردار درس عجیبی است. نمی‌شود به دانشآموزی توی این درس نمره پایین داد، چون در این صورت همه (از مدیر آموزش‌وپرورش منطقه بگیر تا بابای مدرسه) می‌ریزند سر معلم و با نگاه معناداری می‌گویند: «بابا بی‌خیال!» حالا اگر به همه بچهها نمره بالا بدهد، از همان سلسله‌مراتبی که گفتم، همه دوباره یک جوری به معلم نگاه می‌کنند که مثلاً یعنی: «وقتی خودت درس خودت را جدی نمی‌گیری، از ما توقع داری؟»
از آن طرف دانش‌آموز هم نمی‌داند در برابر این درس چه واکنشی نشان بدهد. اگر جدی‌اش بگیرد پدر و مادر به او میخندند و می‌گویند: «مسخره‌بازی درنیاور بچه ...» و در ادامه خواسته خودشان را مطرح می‌کنند. حالا همین بچه اگر بی‌خیال نوشتن تکلیف انشا باشد، همان پدر و مادر عزیز یقه‌اش را می‌گیرند و می‌گویند: «همه درس‌ها مهم هستند.»