می‌گویند ستارگان دختران شبانگاه آسمان‌اند و گل‌ها دخترکان نازنین خاک. پس هر شب، شب دخـتـر است و هر بهار، فصل دخترکان زمین!
«بنات‌الشمس» شنیده‌اید؟ «خوشه پروین» دیده‌اید؟
حتی خدا ستاره و ماه را با ضمیر «زن» شناسانده است. نام دختران نیز نام همه زیبایی‌های هستی است: ماه، ستاره، گل، نسیم، شبنم و بهار.
و کدام گل از قبیله دختران نیست؟! نرگس، لاله، شقایق، لادن، بنفشه، سوسن و مریم.
ما در چشم‌گردانی خود از زمین تا آسمان، دختران شیرین و زیبای آفرینش را مرور می‌کنیم.
قـرآن خوانده‌اید؟ «ها» ضمیری اسـت که به خورشید، ماه، بهشت، آسمان، زمین و جان انسان اشاره می‌کند: «والشمس و ضحیها ـ و القمر اذا تلیها و النهار اذا جلیها و اللیل اذا یغشیها و السماء و ما بنیها.» سوره شمس، آیه 521
«ها» یعنی دختر، یعنی زیباترین و خوب‌ترین پدیده آفرینش!
نزدیک‌تر بیاییم. پیامبر عزیز ما در روزگار بی‌ایمانی به دختران، در عصـر دهـان بـاز گورهـا بـرای بلعیدن معصومیت دختران، دخترش را «گل بهشـت» نامید. او را «مادر پدر» خواند و با شـوقی که از جان می‌جوشید، گفت: «فداها ابوهــا»: مـن فدای دختـرم!
خدا هم در تاریک‌زار روزگاری که دختر دشنام آفرینش بود و ولادتش شـروع شرمساری و سرشکستگی، دختر را «کوثر» نامید و به پیامبرش گفت: «به شکرانه ولادت دختر، شتر قربانی کن و نماز گزار!» کدام روز، روز دختر نیست؟ بر پیشانی کدام خوبی نام دختر نمی‌توان گذاشت؟
یک دختر در توفـان درد و اندوه، و دربه‌دری و اسارت، قانون صبوری شد و کربلای بدن‌های پاره‌پاره و خیمه‌های سوخته و شانه‌های تازیانه‌خورده را «زیبا» نامید.
یک دختر بـر «تـل زینبیـه» ایستاد و دادگاه بـزرگ تاریخ برپا کرد و مظلومیت را فریاد کشید و خواری سـتم را رقم زد.
یک دختـر به «قم» آمـد و هنوز و هنـوز پـس از چهارده قرن، بـه برکـت حـضـورش، چشمـه‌چشمه معرفت و فقه و دانش و بینش می‌جوشد و تاریخ را آبیاری و شـاداب می‌کند.
این یک دختر معصومه بود؛ فاطمه بود. رسـم شـکیب و شـعور و شور می‌دانست و تا همیشـه مائده‌ای گشود که جان‌های تشنه حقیقت میهمان اویند.
تا به قم می‌رسی و چشـم تو را گنبد دلربایش می‌رباید، در خویش شکفتن و رویـش و ایمـان می‌یابی. مغناطیس غریبـی تـو را به ملکوت معنا می‌برد. چیزی که نمی‌دانی چیست، فاصله میان تو و خدا را کم می‌کند. این دختر عزیز موسى بن جعفر (ع) است که قم را پایتخـت فقه و فرزانگی ساخته اسـت؛ جغرافیای ایمان و معنویت.
فاطمه معصومه (س) را «کریمه اهل بیت» می‌گویند و کریمه یعنی آنکه روح بزرگ، نگاه بزرگ، سیرت و رفتار بزرگ و منش بزرگوارانه‌ای دارد.
از امـروز دختری باشیم از جنس هر چه خوبی و زیبایی است.
از امروز فاطمه معصومه (س) شدن را تمرین کنیم.