نهال خنده رو
شهرام رفیعی
در حیاط ما
یک نهال خنده‌روست
روشنی
در نگاه آفتابی‌اش
برق می‌زند
فکر می کند
به اینکه روزی او
خانه پرندگان شود
آن‌قدر بگیرد اوج
تا رفیق آفتاب و آسمان شود
آرامشی از جنس ایمان
زهرا عراقی
آن روز با حال عجیبی
آهسته رفتی سمت میدان
در چشمت اما موج می‌زد
آرامشی از جنس ایمان
دیدی که چندین مینِ تشنه
در انتظار تو نشستند
دلبستگی‌های تو اما
راه عبورت را نبستند
انگار حس کردی که آنجاست
راهی به سوی آرزویت
حتماً خدا را دیده بودی
وقت شهادت روبه‌رویت
نارنجکی آن لحظه گل داد
در دست‌های کوچک تو
شد جاودانه تا همیشه
نام تو و نارنجک تو
دلخوشی
محبوبه صمصام شریعت
ساقه سبز پیچک
یک گل سرخ
کفشدوزک
نم‌نم ریز باران
در خیابان
حال من خوب خوب است
با همین دلخوشی‌های کوچک
لانه
میترا یگانه
از لای میله درِ انبار آمدی
بر جعبه قدیمی اسباب خانه‌مان
یک لانه ساختی.
خیلی عجیب بود
از آن همه درخت
کنار پیاده‌رو
از آن فضای سبز
آن آسمان باز،
این جعبه قدیمی بی‌‌رنگ و رو چرا؟
در این اتاق تنگ.
بعد از گذشت چند صباحی
با اندکی درنگ
امروز جوجه‌های جوانت پریده‌اند،
از لای میله‌ها،
ای قمری قشنگ
آوازتو شنیدم
عطار نیشابوری
تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم
تا گوش برگشادم آواز تو شنیدم
چندان که فکر کردم، چندان که ذکر گفتم
چندان که ره سپردم، بیرون ز تو ندیدم
تا کی به فرق پویم*؟ جمله تویی، چگویم؟
چون با منی چه جویم؟ اکنون بیارمیدم
عمری به سر دویدم، گفتم مگر رسیدم
با دست هرچه دیدم، جز باد می‌ندیدم
فریاد من از آن است، کاندر پس دَرَم من
در بسته ماند بر من، وز دست شد کلیدم
عطار را به کلی از خویشتن فنا کن
چون در فنای عشقت، ذوق بقا چشیدم
* تا کی با سر بروم.