گاهی اوقات والدین یا معلمان از بچه‌ها انتظار دارند تمام مطالبی که برای آنان بیان می‌شود، بی‌هیچ کم‌وکاستی دریافت کنند و اگر بچه‌ها کوچک‌ترین اشتباهی مرتکب شوند، آنان را سرزنش می‌کنند. سرزنش‌های مکرر باعث دلزدگی آن‌ها و ترس و اضطراب می‌شود. این امر تا جایی پیش می‌رود که انگیزه‌ای برای قدم‌های بعدی آموزش باقی نمی‌ماند.
سال ۱۳۸۲ مدیر آموزشگاهی بودم. بنا به وظیفه و علاقه‌ای که داشتم، در کلاس درس همکاران حاضر می‌شدم و از محضرشان تجربه‌ها می‌آموختم. به‌سبب حضور مستمر در کلاس‌ها، شناخت کافی از دانش‌آموزان پیدا کرده بودم. یکی از دانش‌آموزان پایه‌ی اول از ابتدای سال روحیه‌ی بسیار خوبی داشت. همواره درس و تکالیف را با علاقه‌ی وافر پیگیری می‌کرد و پیشرفت بسیارخوبی هم از خودش نشان می‌داد. با توجه به اینکه ارزیابی‌ها بر اساس نمره ارائه می‌شد، همیشه نمره‌ی بیست می‌گرفت و این امر در درس املا بسیار به چشم می‌آمد. این روند باعث شده بود خانواده و معلم از این دانش‌آموز همیشه توقع نمره‌ی بیست داشته باشند.
در یکی از جلسات املا، این دانش‌آموز یک کلمه را غلط نوشت و نمره‌ی نوزده گرفت.
این دانش‌آموز املای بعدی را هم، به‌خاطر حساسیت معلم و خانواده، با دلهره و ترس بیشتری نوشت و در نتیجه باز هم نمره‌ی کاملی کسب نکرد. این مسئله همچنان ادامه داشت و هر جلسه نمره‌ی دانش‌آموز از دفعه‌ی قبل کمتر می‌شد.
معلم مسئله را مطرح کرد. خانواده را دعوت کردیم و پس از گفت‌وگو و بررسی به این نتیجه رسیدیم که حساسیت‌های والدین و معلم در اولین باری که دانش‌آموز نمره‌ی کامل کسب نکرده، باعث اضطراب او شده است. حتماً باید راهکاری پیدا می‌کردیم تا روحیه و احساس موفقیت قبلی را به این کودک باز گردانیم.
درمان‌ها همیشه راهکار‌های سخت و پیچیده‌ای نیستند. از والدین او خواستیم دفتر جدیدی را برای املا تهیه کنند. دفتری که طرح و رنگش موردعلاقه‌ی دانش‌آموز باشد و از معلم نیز درخواست کردیم که املا را به‌تنهایی به این دانش‌آموز بگوید، به‌گونه‌ای که اشتباهی در آن نباشد و دوباره نمره‌ی کامل را دریافت کند. همین امر را چندین جلسه تکرار کردیم تا مجدد به روال قبل بازگردد و خوشبختانه تلاش و راهکار داده‌شده با موفقیت همراه بود.