فیس‌فوس ماری دراز بود. چند تا خال زرد یک طرف شکمش داشت و چند تا هم طرف دیگر.
وقتی حرف می‌زد، زبان دوشاخه‌ی باریکش از دهانش می‌زد بیرون و این صدا را از خودش در می‌آورد: فیس.... فوس.... فیس.... فوس....
برای همین این اسم را روی او گذاشتند.
هر شب مادرش برایش کتابِ «چه‌کار کنید که مار نانازی‌ای باشید» را می‌خواند.
یک شب مادرش خواند که:
«اگر می‌خواهید دوستان زیادی داشته باشید، بهتر است عیب‌های دیگران را آهسته و درِ گوششان بگویید.»
فیس‌فوس گفت: «یعنی اگر درِ گوششان بگوییم، ناراحت نمی‌شوند؟»
مادرش گفت: «اگر کسی عیب تو را یواشکی به تو بگوید، ناراحت می‌شوی؟»
فیس‌فوس بدنش را کش داد. بعد چند تا پیچ خورد و نشست. کمی فکر کرد و گفت: «فکر نمی‌کنم ناراحت بشوم.»
مادرش لبخند زد.
فردای آن روز در مدرسه پَچ‌مَچ بُزمجه، مرتّب دماغش را بالا می‌کشید. این‌طور: «فوررررر!»
فیس‌فوس، سوسی‌سوسمار، و مِلی‌مارمولک لجشان گرفته بود.
فیس‌فوس فوراً پرید کنار پچ‌مچ.
خواست درِگوشش بگوید: «این کار را نکن.»
امّا زبان درازش رفت توی گوش پچ‌مچ.
پچ‌مچ فکر کرد فیس‌فوس می‌خواهد اذیتّش کند. عصبانی شد. دُم فیس‌فوس را گاز گرفت.
فیس‌فوس دردش آمد و زد زیر گریه.
معلّمشان خانم تاتا تمساح، فیس‌فوس را آرام کرد.
از او پرسید: «چرا درِ گوشش فیس‌فیس کردی؟»
فیس‌فوس گفت: «من که فیس‌فیس نکردم. می‌خواستم یواشکی چیزی به او بگویم.»
خانم تاتا گفت: «چه چیزی می‌خواستی بگویی؟»
فیس‌فوس به خانم تاتا نگاه کرد. همه‌ی بچّه‌ها به او زل زده بودند. حتّی پچ‌مچ!
فیس‌فـوس دوباره کـش آمـد. بعـد خـودش را پـیـچ‌پـیـچی کـرد. فـکر کـرد و گفـت: «نمی‌تـوانم الان بگـویـم؛ یعنـی نمی‌خواهم جلوی همه بگویم.»
بچّه‌های کلاس همه با هم گفتند: «هووووم؟»
خانم تاتا لبخند زد و گفت: «آهان فهمیدم. فقط می‌خواهی به خودِ پـچ‌مـچ بگویی؟ پس بروید بیرون کلاس و با هم حرف بزنید.»
فیس‌فوس کلّه‌اش را به نشانه‌ی رضایت تکان داد.
هر دو رفتـند بیرون کلاس. فیـس‌فوس به پـچ‌مـچ گفت: «پچ‌مچ جان! خواستم بگویم بالا کشیدن دماغ، کار خـوبی نیست.»
بعد، یک برگ توت به پچ‌مچ داد و گفت: «بهتر اسـت دماغـت را با ایـن پاک کـنی!»
پچ‌مچ از اینکه دوستش عیب او را جلوی همه نگفته بود، خیلی خوش‌حال شد.
دُم فیـس‌فـوس را بــوس کــرد و گفت: «ببخشید فیس‌فوس جان.»
بعد دمش را جلو آورد و گفت: «می‌خـواهی دم مـرا گاز بگـیری تا دلت خنک شود؟»
فیس‌فوس دم او را بوسید و گفت: «ما با هم دوست هستیم.»
امام حسن عسکری علیه‌السّلام می‌فرمایند:
مَنْ وَعَظَ اَخاهُ سِرّاً فَقَدْ زانَهُ وَ مَنْ وعَظَه عَلانیهً فَقَدْ شانَهُ؛
هرکس برادرش را در نهان موعظه کند، او را آراسته است و هرکس او را آشکارا موعظه کند، او را بدنام و بی‌آبرو کرده است.
منبع: گل‌واژه‌های پاکان