نوری که به آسمان می‌رود

لَقَدْ جاءَکُمْ رَسولٌ مِنْ اَنْفُسِکُمْ عَزیزٌ عَلَیهِ ما عَنِتُّم حَریصٌ عَلیکُمْ بِاْلْمُؤمِنینَ رَئوفٌ رَحیمٌ

رسولی از خود شما به‌سویتان آمد که رنج‌های شما بر او سخت است و اصرار به هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان رئوف و مهربان است.

(سوره توبه، آیه 128)

دنیایـی که تو آفریده‌ای مکان بسیار شگفت‌انگیزی است. هر روز به مخلوقات تـو فکـر می‌کنم. شگفـت اینکـه هیـچ‌چیز را بیهـوده خلق نکرده‌ای؛ درخت‌ها، پرنده‌ها، خنده‌ها و انتظارها، سیب‌ها و رازهـای درون قلب آدم‌ها، هیچ‌کدام را بی‌دلیل نیافریده‌ای. پشت هر خلقتی داستان باشکوهی است که راز آفرینش هـر آفریده را روایت می‌کند.

با خودم بیشتر فکر می‌کنم. دنیای تو بسیار شگفت‌انگیزتر از این‌هاست. هرچه را آفریدی هـدایت کردی؛ هیچ‌چیز را به حال خـودش رهـا نکردی. لابد با خودت گفتی هرکدام از آفریده‌هایم نیاز به چراغی دارند که اگر در مسیرشان به شب رسیدند، بتوانند راه خود را بیابند. بعد چـراغ را آفریدی؛ نور را و راهنما را.

قلب هر موجود را راهنمایش قرار دادی. قلب خانه توست. پس این تو هستی که از درون قلب‌هایمان ما را هدایت می‌کنی. ما با نور حضور تو راه را می‌یابیم.

از میان همه مخلوقات، انسان خوشبخت‌ترین است؛ چون دو راهنما دارد: پیامبری در قلب و پیامبری در دنیا. پیامبری کـه تو فرستادی نه‌تنها ما را راهنمایی می‌کند، بلکه نگران و دلسوز ماست که در مسیر درست پیش برویم. از لطف و مهر و رأفـت بی‌پایانش است که حضورش، کلام و معجزه‌اش، پر از نور و روشنایی و راهنمایی است.

گاهی با خودم فکر می‌کنم او که نامـش محمد(ص) است، باید سراپایش نور باشد؛ طوری که هرجا باشد آنجا مثل روز روشن و آفتابی می‌شود. با خودم می‌گویم جنس این نور با همه نورهای دیگر فرق دارد؛ مثل نوری است که در قلبمان وجود دارد: گرم و صمیمی و دنباله‌دار. بعد تصور می‌کنم دنباله این نور به آسمان می‌رسد.

این روزها سرحال و پرانرژی هستم. این روزها به مخلوقات تو فکر می‌کنم؛ به نوری که در وجودشان می‌درخشد. این روزها بیشتر از قبل به خودم و داستان آفرینش انسان‌ها فکر می‌کنم. به زمان‌های دورتر فکر می‌کنم. به آن روز که محمد(ص) را آفریدی و گفتی ایشان راهنمای آیندگان خواهند بود.

به سال‌هایی نزدیک‌تر فـکر می‌کنم؛ زمانی که مرا آفریدی و در قلبم نور خودت را قرار‌دادی و گفتی محمد(ص) پیامبر تو خواهد بود. از تصور اینکه مرا با روشنایی نور و هـدایت محمد(ص) به این دنیا روانـه کـرده‌ای قند در دلـم آب می‌شود و با خودم می‌گویم من راه و روشنایی را گم نخواهم کرد.