اعجوبه ولگرد

- آیا تاکنون شخصی را سراغ داشته‌اید که از تنگدستی و فلاکت به اوج شهرت و کامیابی رسیده باشد؟ آیا کسی را می‌شناسید که از دوران تلخ کودکی و نوجوانی، سرمایه و پشتوانه‌ای بی‌بدیل برای خود تأمین کند؟ آیا انسانی را به یاد دارید که از کمبودها، تلخ کامی‌ها و ناملایمات زندگی‌اش، نه تنها پل پیروزی، بلکه خود پیروزی را رقم زده باشد؟ آیا می‌توانید بپذیرید که فردی با تمامی کاستی‌های زندگی‌اش، به هنرمندی بزرگ تبدیل شود که جهان و جهانیان در برابر بزرگی شخصیت و استعدادش سر فرود آورد؟

- جواب «چارلی چاپلین» است! باور ندارید؟ می‌توانید به زندگی‌نامه‌اش مراجعه کنید تا ببینید او از دره بیچارگی به قله خوش‌بختی رسید! آری! چاپلین را می‌توان از این لحاظ نیز نابغه خواند، زیرا هنر واقعی این نیست که از شرایط استاندارد به نتایج باورنکردنی رسید، بلکه هنر اصیل آن است که از شرایط وخیم به نتایج شگفت‌انگیز دست یافت.

- او به اندازه‌ای باهوش بود که توانست با خلق شخصیتی متناسب با روحیات، فیزیک و اندامش، از بزرگان سینمای خنده‌آور هالیوود در عصر صامت شود. چاپلین با طراحی شخصیت «ولگرد»، با آن سیمای بی‌گناه و مؤدبش و همچنین انعطاف‌پذیری غیرعادی‌اش، مشهورترین شخصیت تاریخ سینما را ساخته و پرداخته کرد.

  - چاپلین با رویکرد شخصیت ولگرد، دست به ساخت و بازی در فیلم‌هایی مانند «هجوم طلا»، «عصر جدید»، «دیکتاتور بزرگ» و «روشنایی‌های شهر» زد که در زمره برترین و برجسته‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای جهان هستند. چاپلین در فیلم «کودک»،  با استفاده از روح بلند انسانی و دل سرشار از محبت شخصیت «ولگرد»،  فاخرترین اثر درباره سینمای کودک را رقم زد. او در این فیلم در کنار جکی کوگان در نقش جان (کودک)، نمادی از رابطه پدر و فرزندی را در حد اَعلا به تصویر کشید. چاپلین در فیلم کودک نشان داد که با بهره جُستن از کرامات و فضائل انسانی، می‌توان برای یک نوزاد بی‌پناه، سرپناه بود و او را به نهالی بادوام تبدیل کرد. او در این فیلم هوشمندانه به نوعی زندگی خود را در دوران کودکی به قاب سینما برد و یادآور شد که هیچ چیز نمی‌تواند یارای ایستادگی در برابر مهر، امید و تلاش را داشته باشد.

- چاپلین در فیلم «عصر جدید»، با قراردادن مفهوم‌های جهان جدید در کنار یکدیگر، به نقد بی‌پرده جهان صنعتی و دوران نو پرداخت. او در این فیلم ماشین‌گرایی را به سُخره گرفت و اذعان کرد که دنیای تازه با کارخانه‌های صنعتی‌اش، با سامانه‌های اجتماعی‌اش و هیاهوی ظاهری‌اش حتی توانایی پاسخ‌گویی به تأمین شغل و نیاز مالی انسان‌ها را ندارد.

- چاپلین در اثر فاخر دیگر خود، «دیکتاتور بزرگ»،  سرزنشی تند و نکوهشی تأمل‌برانگیز به تمامیت خواهان و سلطه‌طلبان جهان وارد کرد. ‌او در این فیلم نقش آدِنوید هاینکِل را که نمادی از آدولف هیتلر بود، در کنار نقش بِنزینو ناپالونی که جَک اُکیی عهده‌دار اجرای آن بود و اشاره به بِنیتو موسُلینی، رهبر فاشیست جمهوری اجتماعی ایتالیا داشت، ایفا کرد و هر دوی آن‌ها را ماهرانه در هاوَن نقد کوبید.

 - چاپلین در فیلم «هجوم طلا»، حرص و ولع سیری‌ناپذیر انسان‌های طماع را بر پرده نقره‌ای به تصویر کشید. او در این فیلم نشان داد که افراد حریص برای اقناع حس بیمارگونه خود، چه افکاری را در سر می‌پرورانند، به چه مکان‌هایی می‌روند و دست به چه کارهای غیرانسانی می‌زنند. چاپلین با زیرکی ویژه‌ای در این فیلم بیان کرد که میل تمام‌نشدنی به طمع، انسان را به جنون و تباهی می‌کشاند.