1 فروردین؛ آغاز سال 1401 شمسی
نوروز که می‌شود، از برگ‌های نوشکفته‌ی درختان تا اسکناس تانخورده در میان قرآن، همه حکایت از یک چیز دارند: نوشدن. گویی طبیعت با تمام توانش در صدد است هنرنمایی جدیدی از خالق خویش به تماشا بگذارد که خالق نوآفرینش «هماره در کاری نو و جدید است» (الرحمن/۲۹).
نسیم باد نوروزی که بوی بهار را برایمان به ارمغان می‌آورد، «نویدبخشی است که پیشاپیش خبر از رحمت پروردگارش می‌دهد» (فرقان/48).
ابرهای سرگردانی که آسمان بهاری را احاطه می‌کنند، «بشارت از آبی پاک دارند» (فرقان/۴۸) که قرار است تا سرآغاز رویشی جدید همراهی‌مان کنند.
و اما موسیقی بهار صدای گاه‌به‌گاه رعد و برقی است که «بیم و امید را نشانمان می‌دهد» (روم/24).
بادها می‌وزند، ابرها می‌آیند، بر هم می‌کوبند و فریاد می‌کشند. گاه می‌ترسانندمان و گاه لبخند بر لبمان می‌نشانند. باران رحمت از آسمان فرو می‌بارد و «زمین مرده‌مان را زنده می‌کند» (روم/24) تا درهم‌تنیدگی مرگ و زندگی را نشانمان دهد و به یاد آورد که «خداوند این‌چنین مردگان را بر می‌انگیزاند» (اعراف/57). باشد که پند گیریم!
12فروردین؛ روز جمهوری اسلامی ایران
آغاز سال 1358، اکثریت قریب‌به‌اتفاق (2/98درصد) ملت ایران با دادن رأی موافق به جمهوری اسلامی، دفتر 2500 ساله‌ی نظام سلطنتی را در ایران بستند و فصل جدیدی را به روی خود گشودند که به تعبیر امام (ره) «روز امامت امت و روز فتح و ظفر ملت» نام گرفته است.
«مبارک باد بر شما روزی که پس از شهادت جوانان برومند و داغ دل مادران و پدران، دشمن غول‌صفت و فرعون زمان را از پای در آوردید و با رأی قاطع به جمهوری اسلامی حکومت عدل الهی را ایجاد نمودید» (صحیفه‌ی امام خمینی ره، ج6).
13 فروردین؛ روز طبیعت
گاه‌شمار ایران باستان سیزدهم فروردین را روزی فرخنده می‌داند که ایرانیان پس از ۱۲ روز جشن‌گرفتن و شادی‌کردن به دشت و صحرا می‌روند تا هم به‌طور رسمی پایان جشن‌های نوروزی را اعلام کنند و هم سبزه‌های خویش را به آب بسپارند و در آن روز از خداوند طلب سالی پر از باران و برکت کنند (موسوی‌لر، ۱۳۸۹: ۹). روز سیزده فروردین فرصت پیوندی عمیق و دوستی میان انسان و طبیعت را ایجاد می‌کند. بجاست همچنان‌که طبیعت با طراوتش ریشه‌ی امید و سرزندگی را به ما هدیه می‌دهد، ما نیز با حفظ طبیعت جاودانگی آن را تضمین کنیم.
14 فروردین؛ آغاز ماه مبارک رمضان
بهار قرآن با وزش عطر خوش مناجات‌های شبانه،نوای روح‌بخش قرآن، زمزمه‌ی مستانه‌ی ربّنا و کرنش و سجود و سرسپردگی‌هایش، می‌آید تا رسم درست‌بندگی‌کردن را به ما بیاموزد. می‌آید تا تقوا را در درونمان جاری و درس صبر را سرلوحه‌ی زندگی‌مان کند. می‌آید تا یاد بگیریم اسب سرکش زبان را مهار کنیم و پنجره‌ی چشم را بر هر چیز نگشاییم تا بر روح و قلبمان پنجره‌های دیگری گشوده شوند. حرف‌زدن با محبوب را بیاموزیم و آن‌گاه نیمه‌های شب خود را در سیاهی آسمان رها کنیم و در گوش معبود زمزمه‌کنان بگوییم: «بِک عرفتُک و أنتَ دَلَلْتَنی علیک» ( دعای ابوحمزه ثمالی).
23 فروردین؛ وفات حضرت خدیجه(س)
دستان خدیجه در دستان پیامبر خداست و چشمان اشکبار فاطمه (س) به مادر که لحظات آخرش را سپری می‌کند، دوخته شده است. خدیجه که زمانی ثروتمندترین زن عرب بود، اکنون تنها دارایی‌اش رضایت خدا و محمد(ص) است. رسول خدا (ص) به چشمان خدیجه می‌نگرد و به یاد می‌آورد که شب معراج، هنگام مراجعت، جبرئیل از او خواسته بود سلام خدا و سلام او را به خدیجه برساند. وقتی محمد(ص) سلام خدا و جبرئیل را به او ابلاغ کرد، بانوی بزرگوار فرمود: «إنَّ الله هو السلام و فیه السلام و إلیه السلام و علی جبرئیل السلام» (مجلسی، ج 16: ۸).
28 فروردین؛ ولادت امام حسن مجتبی(ع)
ماه رمضان که به نیمه می‌رسد، مژده‌ی ولادت کریم اهل بیت، امام حسن مجتبی(ع)، برکت این ماه را دوچندان می‌کند؛ مردی که با آمدنش به جود و کرم معنایی دیگر می‌بخشد و بالاترین مصداق بزرگواری و بخشش را به نمایش می‌گذارد.
کنیزی را به شاخه گلی آزاد می‌کند (مناقب، ابن شهر آشوب، 4:18). غذایش را با حیوانی تقسیم می‌کند و می‌گوید: «شرم دارم از اینکه جانداری به صورت من نگاه کند، من در حال غذاخوردن باشم و به او غذا ندهم» ( مجلسی،43: 352). با همسایه‌ی یهودی‌اش به بزرگواری و رحمت رفتار می‌کند (تحفه‌الواعظین، ۲: 106) و روی زمین در کنار مستمندان می‌‌نشیند و با نان خالی‌شان هم‌سفره می‌شود (مجلسی،43:35).
راهش پررهرو باد!
منابع
1. خمینی(ره)، روح‌الله. صحیفه‌ی امام(ره). مؤسسه‌ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره). تهران.
2. موسوی‌لر، محمدحسین (1390). جشن‌های ایران باستان. خانه‌ی تاریخ و تصویرابریشمی.تهران.
3. ابن شهرآشوب، محمدبن علی، المناقب. ج 4. نسخه‌ی الکترونیکی. مؤسسه‌ی تحقیقات و نشر معارف اهل‌البیت(ع).
4. شهیدی، محمد حسن(1365). تحفه‌الواعظین. ج ۲. نشر محمدحسن شهیدی.
5. مجلسی، محمدباقر. بی‌تا. بحارالانوار. دار الاحیاء التراث العربی. بیروت.