اول مهر و بازگشایی مدارس، آغاز مهرورزی، عشق و ایثار است. معلمان رسالت خود را تربیت همه‌جانبه دانش‌آموزان می‌دانند؛ این رسالت نیازمند عشق و ایثار است. عشق به دانش‌آموزان و موفقیت آن‌ها از یک طرف و تلاش و ایثار از طرف دیگر.
معلمان بیش از یک سال تدریس در بستر فضای مجازی را تجربه کردند. این تجربه بسیار ارزشمند بود؛ تجربه‌ای که با خلاقیت و نوآوری همراه بود و آن‌ها با وجود کاستی‌های مربوط به آموزش مجازی، نقش خود را به‌خوبی ایفا کردند.
تدریس در شبکه مجازی فعالیت‌محور می‌‌باشد تا دانش‌آموزان در منزل، با تمرین و تکرار و با انجام فعالیت‌ها به استاندارد یادگیری مورد نظر برسند.
• در این فرایند، معلمان با چالش‌های متعدد روبه‌رو بوده‌اند:
• نبود امکان برقراری ارتباط مطلوب و تعامل با دانش‌آموزان (یادگیری مطلوب نیازمند سیر تعامل اثربخش معلم با دانش‌آموزان و دانش‌آموزان با هم است)؛
• نبود امکان تشکیل تیم‌های یادگیری و مدیریت مطلوب آن، به‌‌منظور فهم، کشف، و ساخت دانش (و تقویت مهارت‌های اجتماعی و عاطفی)؛
• نبود امکان تشخیص دقیق نحوه یادگیری دانش‌آموزان؛
• نبود امکان کنترل دقت، توجه و تمرکز دانش‌آموزان؛
• نبود امکان ایجاد جو تعامل هیجانی در فرایند تدریس؛
• نبود امکان خلق فرصت‌های مناسب برای شوق و انگیزش؛
• حجم بالای محتوای کتاب‌های درسی؛
• ناآگاهی بعضی از اولیا از نحوه ارتباط با فرزند خود و در عین حال با معلمان؛
با توجه به چالش‌های گفته‌شده، مهم‌ترین سؤال کلیدی آن است که آیا دانش‌آموزان:
• به سطح مطلوب و مورد انتظار در یادگیری هر یک از درس‌ها رسیده‌اند؟
• همه ابعاد هویتی آن‌ها رشد کرده‌اند؟ (عاطفی، اجتماعی، اعتقادی و اخلاقی)
• مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان در حد انتظار رشد کرده‌اند؟
در شهریور ماه معلمان در یک گفت‌و‌گوی حرفه‌ای که مدیر مدرسه زمینه آن را فراهم کرده بود شرکت کرده‌اند و ضمن بحث نسبت به چالش‌های آموزش مجازی و با عنایت به دستورالعمل‌های ابلاغ شده به این جمع‌بندی رسیده‌اند که از مزایای این آموزش باید در کلاس حضوری بهره بگیرند و با رفع اشکالات آموزش مجازی و حضوری، زمینه تربیت همه جانبه دانش‌آموزان را بهتر فراهم آورند. تحقق این انتظار جز با عشق و ایثارگری معلمان مهیا نخواهد شد.