آموزش مجازی شاید با همه‌ی نواقص، فرصت‌هایی جدید پیش روی آموزگاران، دانش‌آموزان و خانواده‌ها قرار داده است. از جمله‌ی این چالش‌ها می‌توان به نداشتن دسترسی‌همه‌ی دانش‌آموزان به امکانات فناوری و پیامدهای روحی آن برای این دسته و نبود امکان حمایت برخی از خانواده‌ها به دلیل نمایان شدن بیش از پیش نابرابری شرایط دانش‌آموزان اشاره کرد و شاید این سوی منفی کار باعث شود ما از مسئول آموزش بودن به مسئول یادگیری شدن تغییر نگرش دهیم و طبعاً برای آن دسته از دانش‌آموزان که یادگیری برایشان به شکل مطلوب محقق نشده است، طرح داشته باشیم.
بنابراین، آموزگاران می‌توانند با ارائه‌ی راهکارهای بهینه و عملی برای این رویه، همراهان خود را در رفع مشکلات و چالش‌های موجود یاری کنند. کوشش فرهنگیان برای ارائه‌ی آموزش‌‌‌ها در این شرایط سخت، از همت بالای آن‌ها در عرصه‌ی تعلیموتربیت حکایت دارد و آن‌ها همواره تلاش دارند از این آزمایش سربلند بیرون بیایند.
آموزگاران در زمان شیوع کرونا
همچنان که پیش‌تر می‌رویم و هم‌زمان با برقراری آموزش مجازی و تعطیلی موقت کلاس‌ها، می‌بینیم آموزگاران کوشا و نوآور از قافله عقب نمانده و در کنار برنامه‌های شبکه‌ی شاد، برای خود برنامه‌ی آموزش فعال راه انداخته‌اند از جمله:
با برنامه‌های مدرسه‌ی تلویزیونی همراه شده‌اند.
به منظور استفاده‌ی مناسب از زمان، از روش‌های یادگیری معکوس و ظرفیت تلویزیونی استفاده می‌کنند، یا در مواقع نیاز به خانواده‌ها اعلام می‌کنند که برای مثال تدریس درسی خاص و بررسی تکالیف و تمرین را در بستر شاد انجام می‌دهند، یا برعکس، از مدل تدریس در شبکه‌ی شاد و کلاس حضوری برای رفع تکلیف و اشکالات استفاده می‌کنند. این تنوع زیرساخت‌ها و ترکیب آن‌ها، آموزش و یادگیری را ماندگار می‌کند.
خانواده‌ها نیز انتظارات خود را متناسب با الگوی یادگیری آموزگار تنظیم می‌کنند.
در این شکل و به واسطه این مدل از یادگیری، آموزگار با تنظیم مناسب برنامه‌ی خود می‌تواند از زمان در دسترس به نحو بهینه استفاده کند.
بدین ترتیب، آموزگاران ما در شرایط خاص جوهره‌ی خود را نشان می‌دهند و از جمله در شرایط کرونایی کارکرد‌های آموزشی خود را با توجه به اوضاع رصد می‌کنند و نسبت به گذشته آن را تغییر می‌دهند و به‌روزرسانی می‌کنند. آنان در تولید محتوای آموزشی در این ایام خوش درخشیدند. در این وضعیت، خلاقیت، نوآوری آموزشی و مسئولیت‌پذیری این گروه به ظهور رسید.
دوره‌ی ابتدایی دوره‌ای سرنوشت‌ساز در زندگی انسان است؛ دستگاه تعلیموتربیت ما باید به طرف مهارت‌هایی برود که در حال و آینده‌ی زندگی کودکان ما تأثیر‌گذار باشند. از این رو، تقویت مهارت‌‌های چهارگانه‌ی زبانی که شامل نوشتن، خواندن، صحبت کردن و گوش کردن است و تلفیق آن با سه مهارت پایه‌ی جرئت‌ورزی، مسئولیت‌پذیری و ادب، که سرمایه‌های زندگی انسان هستند، می‌تواند تحولی شگفت به وجود آورد.
نوشتن و نویسندگی
نوشتن یک ضرورت است. پیامبر اسلام (ص) فرمود: «علم را با نوشتن حفظ کنید». در ایران پیش از اسلام، به‌ویژه در عصر ساسانیان، خط و نوشتن چنان از عرصه‌ی جامعه به دور بود که یک کفشگر ثروتمند- چنان که در شاهنامه‌ی فردوسی شاهد مثل آن آمده است- حاضر بود بخش اعظم ثروت خود را به انوشیروان بدهد تا فرزندش اجازه‌ی سواد‌آموزی بیابد.
در روزگار ما عبارت «آموختن برای زیستن» به شعاری همگانی بدل شده است. نویسندگان بزرگ با آفرینش آثار ماندگار، بذرهای امید به حیات و زیستن آگاهانه را در دل انسان‌ها می‌افکنند و موجب تعالی جامعه می‌شوند.
نوشتن به همراه خواندن، سخن گفتن و گوش دادن، از ارکان چهارگانه‌ی آموزش زبان است.
نوشتن، بیان درست اندیشه با استفاده از نشــانـه‌‌های قـراردادی الفبـاست.
نویسندگی، هم از راه خواندن انجام می‌گیرد و هم از راه نوشتن.
مجتبی مینوی، از استادان رشته‌ی ادبیات فارسی و نویسنده‌ای پرتلاش، می‌گوید: «هر قدر احاطه‌ی نویسنده بر لغت بیشتر باشد، قدرت او در ادا‌ی مفاهیم و معانی بیشتر خواهد شد، چه، وسعت دامنه‌ی تعبیرات، با اندازه‌ی تسلط نویسنده بر واژه‌ها ارتباط زیادی دارد.»
ویژگی‌های نوشته‌ی خوب
1. نثر ساده و روان باشد. یعنی روشن و به ادبیات امروزی بیان شود.
2. قواعد درست‌نویسی را رعایت کند. از قواعد دستور‌زبان استفاده‌ی درست کرده باشد.
3. پویا و با‌نشاط باشد و خوانند را خسته نکند.
4. آموزنده باشد. یعنی مفاهیم تازه‌ای را به خواننده انتقال دهد.
5. اقتصاد کلام داشته باشد. یعنی در به‌کارگیری کلمات معتدل باشد.
6. ساختار مناسب داشته باشد. یعنی اجزای نوشته در لفظ و معنا ساختار و هماهنگی داشته باشند.
7. نویسنده به نوشته‌ی خود اعتقاد داشته باشد.
تقویم
دوستان! با رسیدن به سال 1400 سوالی پیش می‌آید که آیا امسال آخرین سال قرن 14 شمسی است یا نه؟ توضیح زیر شاید بتواند در این زمینه روشنگر باشد.
تقویم روشی برای نگه‌داشتن حساب روزها و مجموعه قواعدی است که بتوان شرح وقایعی را به ترتیب زمانی و گاهشماری بر آن مبنا بنا نهاد. مبنای تقویم هجری شمسی (خورشیدی) مانند گاهشماری هجری قمری، هجرت پیامبر اسلام (ص) از مکه به مدینه در تاریخ 24 تیرماه سال 1 هجری خورشیدی (16 ژوئیه 622 میلادی) است. این گاهشماری از 365 روز در قالب 12 ماه تشکیل شده و دقیق‌ترین تقویم جهان است.
اکنون این تقویم در کشورهای افغانستان و ایران تقویم رسمی است. در ایران با تصویب مجلس شورای ملی وقت، در 11 فروردین 1304، گاهشماری هجری شمسی به‌عنوان تقویم رسمی کشور معرفی شد.
لحظه‌ی تحویل سال با عبور خورشید از نقطه‌ی اعتدال بهاری مقارن است. این لحظه که اول برج حمل است، نوروز نامیده می‌شود و همیشه بر روز اول بهار منطبق است.
تقویم هجری شمسی تنها تقویم متداول در جهان است که علاوه بر کبیسه‌های چهارساله، کبیسه‌ی پنج‌ساله نیز دارد. وجود کبیسه‌های پنج‌ساله، انطباق دائمی و دقیق‌تر تقویم هجری شمسی با فصل‌های طبیعی را سبب می‌شود.
اما امسال آخرین سال قرن 14 شمسی نیست و به گفته‌ی اهل فن، امسال نود و نهمین سال قرن است و سال 1400 آخرین سال قرن 14 محسوب می‌شود. بنابراین، سده‌ی نو از سال 1401 آغاز خواهد شد. این تاریخ‌گذاری به‌‌صورت قراردادی است و با توجه به اینکه سال صفر نداریم، تقویم‌ها، مخصوصاً هجری شمسی، از 1/1/1 (قرن اول) شروع می‌شود و صد سال بعد 1/1/101 است. با تبریک سال نو و پیشاپیش قرن نو به آموزگاران و همکارانمان، از آن‌ها می‌پرسیم برای سده‌ی جدید چه برنامه‌هایی داریم و روی چه محورهایی باید بیندیشیم؟
منبع
از انشاء تا نویسندگی. جعفر ربانی، 1380. چاپ اول. انتشارات مدرسه.