دانش‌آموزان از طریق شنیدن، دیدن و ... یاد می‌گیرند، ولی این یادگیری مؤثر و پایدار نیست. اگر در فرایند تدریس (در فضای واقعی یا مجازی) صرفاً از طریق توضیح‌دادن، زمینه یادگیری را فراهم می‌آوریم، نباید انتظار یادگیری مؤثر را داشته باشیم، چون دانش‌آموزان از طریق عمل و تفکر بر عمل یاد می‌گیرند؛ لذا تدریس باید منجر به یادگیری شود از طریق فرصت‌های زیر:
- تمرکز و دقت در مشاهدات؛
- پرسشگری (پرسیدن)؛
- مسئله‌یابی؛
- جست‌وجوگری؛
- ایده‌پردازی؛
- عمل (انجام دادن)؛
- تأمل بر عمل؛
- تعامل (کنشِ متعامل) و کار تیمی؛
- خودارزیابی؛
- ارائه (گفتن، نوشتن، ماکت، مدل، پروژه، پژوهش، دست‌ساخته، نقاشی، گزارش، تولید، سمینار، جشنواره، بازارچه و نمایشگاه)؛
- خوداصلاحی؛
- خودمدیریتی؛
- کارآفرینی.
به عبارت دیگر، تدریس یعنی زمینه‌سازی و ایجاد فرصت جهت تفکر، تعامل و عمل؛
و یادگیری یعنی:
- کسب شایستگی از طریق درک و اصلاح موقعیت (نه فقط کسب اطلاعات)؛
- خلق معنا در ذهن؛
- فهم، ارزیابی و تصمیم‌گیری.
- تغییر در تفکر و عملکرد
- تحول در طرز تفکر
و ...
با توجه به نکات فوق، فرایند تدریس باید به‌گونه‌ای مدیریت شود تا کیفیت یادگیری تضمین شود.