تدریس درس دینی
بر عهده‌ام گذاشته شده بود. یکی از
دانش‌آموزانم علاقه چندانی به
یادگیری جملات و تکرار آن‌ها نداشت. او نظم خاصی داشت
و ساکت هم می‌نشست، اما نمرات خوبی کسب
نمی‌کرد. در درس‌های دیگر، حتی تا مرز عدد صفر هم نمره
داشت. در جلسات درس سعی کردم با تشویق و تذکر او را به فعالیت وادارم. وقتی به بخش
احکام رسیدیم و از تطهیر سخن گفتیم، آیه زیبای «و انزلنا من السماء ماء طهورا: ما
از آسمان آبی پاک و پاک‌کننده فرو فرستادیم» (سوره
فرقان، آیه 48) را تلاوت و احکام انواع آب و دیگر مطهرات را بیان کردیم. زمانی‌که به آیه 222 از سوره بقره رسیدیم: «ان
الله یحب التوابین و یحب المتطهرین: البته خدا توبه‌کنندگان و پاکیزگان را دوست دارد» و نیز
انواع غسل و طرز تیمم کردن و موارد آن را در کلاس مرور کردیم و به شش شرط لباس نمازگزار رسیدیم و بحث از احکام عملی شد، او
نزد من آمد و گفت: خانم، می‌دانید من امسال از زنگ دینی
چه یادگرفتم و چه عمل جدیدی انجام دادم؟
ما یک خانواده
پرجمعیت هستیم و بچه کوچک زیاد داریم. به خاطر اینکه نمی‌توانیم با وجود آنان فرش‌های خانه را پاک نگه داریم و نماز
بخوانیم، اعضای خانواده‌ام نماز را ترک کرده بودند.
بعد اضافه کرد:
اما من با اصرار زیاد از پدر و مادرم خواستم فرش یک اتاق را آب بکشند و آنجا فقط
برای اقامه نماز باشد و در بقیه اوقات به آن اتاق زیاد رفت‌وآمد نکنیم. آن‌ها پذیرفتند و حالا همه اعضای خانواده
نماز‌های خود را در آن محل به‌جا می‌آورند.
درحالی‌که با تحسین به دانش‌آموزم نگاه می‌کردم، با خود اندیشیدم این دختر پانزده‌ساله، اگرچه نتوانسته جملات کتاب را به‌خوبی حفظ کند، اما به وظایف اساسی خود
اندیشیده و حتی توانسته است اعضای خانواده خود را امربه‌معروف کند. از او تشکر کردم و تشویقش
کردم که توانسته چنین عمل صالحی را انجام دهد. متذکر شوم، با وجود اینکه اقامه
نماز در محل پاک و پاکیزه بهتر است، اما اگر از محل نجس، نجاست سرایت نکند (مثلاً خشک باشد) می‌توان در آنجا نماز را اقامه کرد.
از خداوند می‌خواهم به حقیر که افتخار نام معلمی را
بر دوش دارم، توفیق عمل به مذهب و تلاش بیشتر در راه قرآن و اسلام را عنایت
بفرماید.