جهان مهربان و معلم

این‌ها را نوشتم تا بگویم، امروز نهال‌هایی را برای «داشت» به ما سپرده‌اند. داشت یعنی مراقبت برای رشد بهتر.
تنها وظیفه‌ ما به‌عنوان آموزگار این نیست که ذهن این نهال‌های دوست داشتنی را پر از اطلاعات و اعداد و حروف کنیم. ما وظیفه‌ داریم آن‌ها را برای زندگی بهتر در آینده بپرورانیم. ما می‌توانیم با معلم بودن و نه مدرس بودن زندگی را به آن‌ها بنمایانیم و آن‌ها را برای زندگی خوش آماده کنیم. سعادت این نهال‌هایی که به درخت تبدیل می‌شوند، فقط در استفاده از انبار محفوظاتی نیست که در ذهنشان می‌ریزیم؛ آن‌ها باید بتوانند از پس مشکلات روزافزونی که در آینده با آن‌ها روبه‌رو خواهند شد، برآیند.
نکند معلم‌های ضعیفی باشیم! نکند معلم‌های افسرده‌ای باشیم! نکند سختی زندگی خودمان را به رُخِشان بکشیم! آن‌ها نهال هستند و بعضی هم ضعیف‌تر از نهالِ درخت. شکننده‌اند. با نهال‌های ضعیف‌تر مهربان‌تر باشیم.
تا وقتی به آن‌ها درس‌های رسمی می‌آموزیم، مدرس هستیم، اما وقتی باغبانی می‌کنیم به معلم تبدیل می‌شویم. کار معلم فقط تدریس نیست، بلکه وظیفه‌ی حیات‌بخشی دارد. این کار سختی نیست. همان مهربان بودن شاید برای همه‌ی عمر یک دانش‌آموز بس باشد. همین‌که از رفتار معلم خود مهربانی را برای تمام زندگی‌اش به ارمغان ببرد، حیات زمین به سمت نیکی و تعالی پیش می‌رود.  در آیه‌ ۳۲ سوره‌ مبارک مائده آمده است: «وَ مَن اَحیاها فَکَاَنَّما اَحیاالنّاسِ جَمیعا»؛ اگر کسی یک نفر را حیات ببخشد، انگار همه‌ مردم را زنده کرده است.
واژه‌ حیات بخشی چه معنایی دارد، آیا جز زنده کردن دل و جان و اندیشه و رفتار می‌تواند معنایی داشته باشد؟ اگر در روز درختکاری نهالی کاشتیم، به داشت آن نیز بیندیشیم.
موضوع این داشت برای ما معلم‌ها، شاگردانی است که به ما سپرده شده‌اند؛ تا آینده بتواند محصولی «برداشت» کند که زمین را و جهان را مهربان‌تر و زیباتر کند.