مقاله‌ای از «رشد آموزش علوم اجتماعی»
وندالیسم به معنی تخریب یا تمایل به تخریب آگاهانه اموال و تأسیسات عمومی نوعی کج‌روی و ناهنجاری اجتماعی است. یکی از مقالات جدیدترین شماره فصل‌نامه رشد علوم اجتماعی به این موضوع اختصاص دارد.
دکتر ایرج شاکری‌نیا و سوسن ابراهیمی نویسندگان این مقاله‌اند. آن‌ها در تبیین وندالیسم آورده‌اند: «وندالیسم در لغت به معنی هرج و مرج‌طلبی و تخریب اموال عمومی است. در متون جامعه‌شناسی این پدیده به مفهوم داشتن نوعی روحیه بیمارگونه
به‌کار رفته که مبیّن تمایل به تخریب آگاهانه، ارادی و خودخواسته اموال، تأسیسات و متعلقات عمومی است. وندالیسم به معنای تخریب کنترل‌‌نشده اشیاء، آثار و وسایل باارزش یا اموال عمومی و حتی شخصی است که نوعی ناهنجاری اجتماعی- روانی محسوب می‌شود و دلایل متعددی برای
آن عنوان می‌کنند.»
نویسندگان مقاله وندالیسم را به دو نوع وندالیسم فردی و گروهی و وندالیسم بین‌نسلی تقسیم کرده‌اند.
در توضیح وندالیسم بین‌نسلی می‌خوانیم: «هنگامی که فاصله بین فرهنگ عمومی و فرهنگ رسمی زیاد باشد، فاصله معیارهای تنظیم‌کننده واقعیات با شرایط واقعی حاکم بر واقعیات نیز زیاد می‌شود. این شرایط عکس‌العمل نسلی را در پی دارد که هنجارها، قواعد، رسوم، الگوها و عادات
و قوانین نسلی دیگر را که واقعیات و شرایط او را در نظر نمی‌گیرد طرد می‌کند. فاصله بین فرهنگ عمومی و فرهنگ رسمی، یکی از عواملی است که معین می‌سازد یک نسل تقابل دیدگاه‌ها، رفتارها و الگوهای خود را با نسلی دیگر چگونه حل و فصل کند، به شکل مشارکتی و اصلاحی عمل کند،
یا برعکس، تعامل را راه‌حل مناسبی نمی‌بیند. در واقع شکاف را آن‌قدر اساسی و عمیق بیابد که تنها راه را در خرابی و فروپاشی تمامی نظام ارزیابی کند؛ نظامی که انعطافی برای در نظر گرفتن خواست‌ها، نگرش‌ها و الگوهای نسل او قائل نمی‌شود. به بیان دیگر، کنش و واکنش نسل‌ها
نسبت به شرایط موجود و نسبت به یکدیگر است که می‌تواند موجب شود آسیب اجتماعی وندالیسم پدید آید، گسترش یابد و متجلی شود.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش علوم اجتماعی، شماره 67، تابستان 1394 منتشر شده است.