در «رشد آموزش علوم اجتماعی»
طی دو دهه گذشته اختلال اضطراب اجتماعی به‌عنوان یکی از شایع‌ترین اختلال‌های روان‌پزشکی مزمن شناخته شده است. یکی از مقالات جدیدترین شماره فصل‌نامه رشد علوم اجتماعی به این موضوع اختصاص دارد.
فرهاد کریمی نویسنده این مقاله است.
در تعریف اختلال اضطراب اجتماعی می‌خوانیم: «اختلال اضطراب اجتماعی ترس افراطی و یا غیرمعقول از موقعیت‌هایی است که در آن‌ها فرد یا عملکرد فرد ممکن است مورد وارسی یا ارزیابی قرار گیرد. این اختلال که مبتنی بر نگرانی از ارائه خود و ترس از تعاملات اجتماعی است، بر
عملکرد علمی دانش‌آموزان در دوران تحصیل و عملکرد شغلی آن‌ها در آینده تأثیرات منفی می‌گذارد و می‌تواند منشأ اختلالات دیگری نیز باشد.»
به گفته نویسنده مقاله این اضطراب در دوره نوجوانی بیشتر اتفاق می‌افتد و دو مؤلفه اصلی آن «ترس از ارزیابی منفی» و «اجتناب اجتماعی» است: «در اولی نوجوان از ارزیابی‌های منفی دیگران درباره خود نگران است و در دومی نیز نوعی بازداری از تعاملات اجتماعی در او به‌وجود
می‌آید که کم‌رویی افراطی، خودداری از تماس با دیگران و عدم حضور در فعالیت‌های اجتماعی منجر می‌شود.»
در ادامه می‌خوانیم: «اضطراب اجتماعی می‌تواند از نوع خاص باشد یعنی فقط برخی موقعیت‌های اجتماعی خاص موجب اضطراب شود، مثل سخنرانی در حضور جمع؛ یا از نوع فراگیر باشد که عموماً شامل نوعی نگرانی شدید، مزمن و پایدار می‌شود که فرد از قضاوت دیگران در مورد ظاهر یا رفتارش
و یا خجالت کشیدن و تحقیر شدن در حضور دیگران هراس دارد. در حالی‌که شخص مبتلا معمولاً متوجه غیرمنطقی بودن یا زیاده‌روی در این احساس ترس و نگرانی می‌شود ولی غلبه کردن بر این ترس برایش سخت است.»
نویسنده مقاله پس از پرداختن به درمان اضطراب اجتماعی چنین نتیجه‌گیری کرده است: «مبتلایان به بیماری اضطراب اجتماعی افکار و باورهای غلطی در ذهن خود دارند که باعث بروز استرس در موقعیت‌های اجتماعی می‌شود. شناسایی و به چالش کشیدن این افکار از طریق درمان اصولی و علمی،
راهی مؤثر برای کاهش تأثیرات آن‌هاست.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش علوم اجتماعی، شماره 67، تابستان 1394 منتشر شده است.