منبع: «رشد آموزش زبان و ادب فارسی»
فصل‌نامه رشد آموزش زبان و ادب فارسی در مقاله‌ای به آموزش زبان فارسی بر مبنای مکتب گشتالت پرداخته است.
سیدامیر قدمی و حسین نظریان نویسندگان این مقاله‌اند.
در بخشی از مقاله آمده است: «روان‌شناسان مکتب گشتالت معتقدند حفظ کردن طوطی‌وار و سطحی مطلب، یادگیری تلقین می‌شود بلکه یادگیری واقعی، مستلزم توجه و دستیابی به معنی، اصول اساسی و سازماندهی مطلب است. بنابراین فهمیدن و برقراری ارتباط بین اجزا و کل در یادگیری، از
مفاهیم عمده این نظریه است.
برونر مدعی است تدریسی که بر ساخت تکیه می‌کند، موضوع درس را قابل فهم‌تر می‌کند، فراموشی را به حداقل می‌رساند، برای انتقال، شانس بیشتری دارد و پیشرفت دانش‌آموز را از سطوح ابتدایی دانش به سطوح بالا ساده‌تر می‌کند. به عقیده او بهره‌گیری از این شیوه، احساس کفایت
را در دانش‌آموزان برمی‌انگیزد و در نهایت، به تفکر و درک شهودی منجر می‌شود.»
در ادامه این مقاله آمده است: «معلمان زبان فارسی می‌توانند با تسلط بیشتر بر موضوع و ارائه بهتر مطالب، تا جایی که امکان‌پذیر است، تجربه یادگیری را برای یادگیرندگان خوشایند کنند. آنان باید با رعایت ایجاز و ایجاد جوی آرام و آزاد شرایطی را فراهم کنند که دانش‌آموزان
با اندیشیدن درباره موضوع، از دانسته‌های زبانی خود استفاده کنند و پس از یادگیری هر مطلب، مطابق ذوق و سلیقه‌شان مثال‌هایی برای آن موضوع بیابند. در گیر و دار همین تلاش ذهنی است که آنان مطالب از پیش آموخته را با مطالب جدید مرتبط می‌کنند و با درک روابط جدید به
لذت آموختن می‌رسند.»
نویسندگان مقاله در ادامه تأکید کرده‌اند: «بدیهی است تدریس به روش اکتشافی آسان نیست. در این روش، معلم باید انعطاف‌پذیر باشد و موضوع درس را به طور کامل بداند تا بتواند با صبر و بردباری، فعالیت‌های خودجوش دانش‌آموزان را درباره موضوع مورد بحث ساماندهی کند و به
دور از شتاب‌زدگی و سطحی‌نگری، دانش‌آموزان را به اندیشیدن درباره موضوع، تشویق کند. گاهی ممکن است دانش‌آموزان در تفکراتشان خطا کنند. در این گونه موارد معلم می‌تواند به طور غیرمستقیم- مثلاً با طرح سؤالی هدفمند درباره موضوع- بدون آنکه خود پاسخی بدهد دانش‌آموزان
را به تفکر وادار کند تا به خطایشان پی ببرند.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش زبان و ادب فارسی، شماره 113، بهار 1394 منتشر شده است.