در «رشد آموزش معارف اسلامی»
فصل‌نامه رشد آموزش معارف اسلامی در جدیدترین شماره خود، مقاله‌ای را به معرفی روش‌های تربیت دینی اختصاص داده است.
هاجر بهادران و زهره سعادتمند نویسندگان این مقاله‌اند.
در بخشی از مقاله می‌خوانیم: «روش‌های مورد استفاده در فرایند تعلیم‌وتربیت دینی باید در تحقق اهداف تربیت دینی توانا و در عین حال از درجه تناسب لازم با شرایط و ویژگی‌ها و توانایی‌های گوناگون متربیان برخوردار باشند؛ یعنی این توانایی را داشته باشند که در متربیان
نسبت به یادگیری مطالب و مفاهیم دینی شور و علاقه به‌وجود آورند. انتخاب نوع راه و روش در میزان موفقیت هر فعالیتی بسیار اهمیت دارد تا آنجا که گاهی بهترین مربیان با بالاترین میزان دانش و اطلاعات، به علت انتخاب روش غلط به نتیجه نمی‌رسند. باید در نظر داشت که محتوای
فعالیت‌ها هرچه هدفمند باشد بهره‌گیری از روش‌های جذاب برای آن فعالیت مهم‌تر و شاید دشوارتر باشد، چرا که در فعالیت‌های پرورشی، علاوه بر بیان محتوا، جذب دانش‌آموزان نیز بسیار مهم است.»
نویسندگان مقاله در ادامه به برخی روش‌های تربیت اسلامی اشاره کرده‌اند که عبارت‌اند از:
1. روش تلقین به نفس 2. روش تحمیل به نفس 3. اعطای بینش 4. دعوت به ایمان 5. فریضه‌‌سازی 6. محاسبه نفس 7. زمینه‌سازی 8. تغییر موقعیت 9. اُسوه‌سازی 10. مواجهه با نتایج اعمال و... .
روش قصه‌گویی از دیگر روش‌هایی است که در مقاله به آن اشاره شده است: «در میان روش‌های مختلف استفاده از قصه‌گویی یا شنیدن قصه، با توجه به رغبت و پذیرشی که در کودکان و حتی در نوجوانان نسبت به آن‌ها به‌وجود می‌آورد، از موقعیت خاصی برخوردار است. قصه‌گویی به‌طور
غیرمستقیم زمینه آموزشی و تربیتی مناسبی در مخاطبان ایجاد می‌کند؛ زیرا اغلب بچه‌ها به شنیدن قصه‌ها و حکایت‌ها تمایل فطری دارند و از این کار بسیار لذت می‌برند. این روش چنان مؤثر است که قرآن، این کتاب الهی نیز حاوی داستان‌های واقعی فراوان است.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش معارف اسلامی، شماره 95، زمستان 1393 منتشر شده است.