چرخک (ویلچر) نقره‌ای سیاه و کهنه شده بود. دست و پایش زنگ زده بود. صندلی‌اش پوسیده بود. چرخش کجکی شده بود. طفلکی سال‌ها کار کرده بود، امّا حالا هیچ‌کس او را دوست نداشت.
یک روز از بـی‌کاری خسته شد و فکر کرد: «چه کار کنم؟» کشان‌کشان و کج‌کج رفت وسطِ کوچه. داد زد: «کـی منو مـی‌خواد؟» مـردم نگاهش کردند؛ چپ،چپ راست،راست، اوف‌اوف، ایف ایف کردند و رفتند.
او توی دلش با غصّه گفت: «خداجان تو بگو چی‌کار کنم.» بعد راهش را کج کرد و کشان‌کشان جلوتر رفت. رسید به خیاط. خیاط یک گونی نخ خریده بود. چرخک را دید و داد زد: «بیا این را ببریم ببینم!» چرخک چرخش درد می‌کرد، امّا رفت جلو. نخ‌ها را روی پشتش گذاشت. کج‌کج رفت خیاطی.
خیاط خندید. به چـرخک نگـاه کـرد و گفت: «چـه چرخک مهربانـی!» بعد جیریق‌جیریق یک صندلی نو برای او دوخت. چرخک از شادی قیژقیژ دور خودش چرخید. رفت و رفت.
کنار خیابان آقای دوچرخه‌‌ساز ایستاده بود. شُرشُر زیر آفتاب عرق می‌ریخت. منتظر ماشین بود. از ماشین خبری نبود. چرخـک را کـه دیـد، گفت: «مـن را تـا مـغازه‌ام مـی‌بری؟» چرخک چرخش درد مـی‌کرد، امّا او را روی کولش گذاشت و کشان‌کشان رفت.
دوچرخـه ساز گفت: «چه چرخک خوبـی!» بعد چرخ چـرخک را دُرست کرد. چرخـک دیگر چـرخش درد نمـی‌کرد. تندی رفت و با شادی بالا پرید.
سرِ کـوچه به یک نقّاش رسید. نقاش روی نردبانِ دراز، داشت پنجره را رنگ می‌کرد. یکهو نردبان تق‌تق کج شد. نقّاش داد زد: «وای خـدا جـان!» و از آن بالا کلّه‌پا شـد. چرخک پرید جلو. نقّاش افتاد روی صندلی. نقّاش خندید. از کار چرخک خوشش آمد. نازش کرد و دست و پای چرخک را گُل‌گُلی کرد.
چرخک خیلـی خوش‌حـال شد. با لباس گل‌گلـی گفت: «حـالا وقتش است.» رفت وسط کـوچه و داد زد: «کی منو مـی‌خواد؟» مردم صدایش را شنیدند. نگاهش کردند. همه گفتند: «من... من...» و دنبالش دویدند.
چرخک ترسید. قیژقیژ فـرار کـرد. مـردم بدو، چرخک بدو. چرخک پرید توی مـدرسه. یکهو یک پسر کوچولو بـا عصـا او را دیـد. رویش نشست و گفت: «وای، چـه چرخک خوبی! راحت شدم.» مردم جلو آمدند و چرخک را دیدند. پسـرک و عصـا را دیدند. خندیدند و رفتند. چرخـک با خودش گفت: «خدایـا متشکرم که صدایم را شنیدی.»