بهارگل و غول بزرگ قشنگ قوی همه چیز دان

بهار‌‌‌گل همین که بیدار می‌‌‌شود، هنوز چشم‌‌‌هایش را باز نکرده، زیر لب می‌‌‌گوید:«امروز تولدم است، پس باید با روزهای دیگر فرق داشته باشد.»

چند دقیقه بعد مادر مثل هر روز صدایش می‌‌‌کند تا زودتر صبحانه‌‌‌اش را بخورد و حاضر بشود تا از سرویس مدرسه جا نماند.

بهارگل خمیازه‌‌‌ای می‌‌‌کشد و از جا می‌‌‌پرد مثل همیشه که نه! امّا مثل بیش‌تر روزها از سرویس جا می‌‌‌ماند و مجبور می‌شود پیاده به مدرسه برود. خیابان همان خیابان همیشگی‌‌‌ است و همان آدم‌‌‌های همیشگی با سرعت و بی‌‌‌خیال از کنارش می‌‌‌گذرند؛ درست مثل روزهای قبل. بهار گل برای این که حداقل یک چیز با بقیه روزها فرق داشته باشد، به جای پیاده‌‌‌رو، روی جدول کنار خیابان می‌‌‌رود و تصمیم می‌‌‌گیرد قدم‌‌‌هایش را تا رسیدن به مدرسه بشمارد. به قدم صد و سی و هفتم که می‌رسد، چشمش به چیزی می‌‌‌افتد که ته جوی و کنار جدول برق می‌‌‌زند. خم می‌‌‌شود و برای اوّلین بار در زندگی‌‌‌اش یک چراغ جادویی واقعی می‌‌‌بیند، درست شبیه همان چراغ‌‌‌ جادوهایی که قبلاً در فیلم‌‌‌ها دیده بود.

بهارگل چراغ را برمی‌‌‌دارد، روی آن دست می‌‌‌کشد و آرزو می‌‌‌کند بزرگ‌‌‌ترین غول دنیا از آن بیرون بیاید.

چراغ محکم تکان می‌‌‌خورد و یک غولِ بزرگ زشت می‌‌‌پرد بیرون.

بهارگل وحشت می‌‌‌کند، چراغ را پرت می‌‌‌کند زمین و زیر لب می‌‌‌گوید:«الان همه‌‌‌ی خانه‌‌‌ها را خراب می‌‌‌کند و شهر را به هم می‌‌‌ریزد.»

غول خم می‌‌‌شود و می‌‌‌گوید:«در خدمت‌‌‌گزاری حاضرم قربان.» بهارگل آب دهانش را با صدا قورت می‌‌‌دهد و می‌‌‌گوید:«من غول گنده‌‌‌ی زشت دوست ندارم. دلم یک غول خوشگل می‌‌‌خواهد.»

غول بزرگِ زشت، نگاه غمگینی به بهارگل می‌‌‌اندازد، دود می‌‌‌شود و به چراغ جادو برمی‌‌‌گردد.

بهارگل چراغ جادو را دوباره برمی‌‌‌دارد، دستش را رویش می‌‌‌گذارد و این بار آرزو می‌‌‌کند زیباترین غول دنیا از آن بیرون بیاید. چراغ جادو کمی تکان می‌‌‌خورد و یک غول خوشگل و ریزه میزه از آن بیرون می‌‌‌پرد. بهارگل غول را بین دست‌‌‌هایش می‌گیرد و می‌‌‌گوید:«تو که خیلی کوچولو موچولویی، آن‌‌‌قدر کوچک و ضعیف که نمی‌‌‌توانی هیچ آرزویی را برآورده کنی.»

غول می‌‌‌گوید:«درست است خیلی کوچولویم ولی نگاه کن چقدر خوشگل و بامزه‌‌‌ام. تازه وقتی می‌‌‌خندم لپ‌‌‌هایم چال می‌افتد.»

بهارگل اخم می‌‌‌کند و می‌‌‌گوید:«من غول ریزه میزه، ضعیف و بانمک نمی‌‌‌خواهم.»

غول کوچکِ خوشگل، بغض می‌‌‌کند، دود می‌‌‌شود و به چراغ جادو برمی‌‌‌گردد.

بهارگل دستش را روی چراغ می‌‌‌گذارد و می‌‌‌گوید:« غولی می‌‌‌خواهم که بتواند همه‌‌‌ی آرزوهایم را برآورده کند.»

چراغ جادویی می‌‌‌لرزد و این‌‌‌بار غولی از آن بیرون می‌‌‌آید که نه خیلی بزرگ است و نه خیلی کوچک. نه خیلی زشت است و نه خیلی قشنگ. نه خیلی ضعیف است و نه خیلی قوی. بهارگل از غول می‌‌‌پرسد:«تو می‌‌‌توانی آرزوهای من را برآورده کنی؟»

غول لبخند می‌‌‌زند، جلوی بهارگل تعظیم می‌‌‌کند و می‌‌‌گوید:«من فقط می‌‌‌توانم یک آرزویت را برآورده کنم. حواست را جمع کن که بهترین آرزویت را انتخاب کنی.»

بهارگل از خودش می‌‌‌پرسد:«امّا بهترین آرزوی من چیست؟»

کمی فکر می‌‌‌کند، چشم‌‌‌هایش را می‌‌‌بندد و به غول می‌‌‌گوید: «فهمیدم. آرزو می‌‌‌کنم خودت بفهمی بهترین آرزویم چیست و همان را برآورده کنی.»

غول از جا می‌‌‌پرد و فریاد می‌‌‌زند:«غول‌‌‌ها این چیزها را نمی‌‌‌دانند. باید خودت بهترین آرزویت را پیدا کنی.»

بهارگل اخم می‌‌‌کند و می‌‌‌گوید:«من غول خنگ نمی‌‌‌خواهم. غولی می‌‌‌خواهم که همه چیز را بداند؛ حتّی بهترین و مهم‌‌‌ترین آرزویم را.»

غولِ خنگ گریه می‌‌‌کند، دود می‌‌‌شود و به چراغ جادو برمی‌‌‌گردد.

بهارگل دستش را روی چراغ می‌‌‌گذارد و آرزو می‌‌‌کند این بار همه‌‌‌چیزدان‌‌‌ترین غول دنیا از آن بیرون بیاید. غولی که بداند بهترین آرزویش چیست. امّا هر چه منتظر می‌‌‌ماند دیگر غولی از چراغ جادو بیرون نمی‌‌‌آید.