یک‌بار مـن و سحر در پارک بازی مـی‌کردیم. مامان چند استکان و کمـی شکلات آورد. ما هـم دست‌هایمان را شستیم و کنار پـدر نشستیم. پـدر بالای فلاسک را چندبـار فشار داد و لیوان‌ها را پر از چای کرد. من و سحر به هم نگاه کردیم. از بابا پرسیدیم: «چه‌طوری چای از فلاسک بالا مـی‌آید و داخل استکان مـی‌ریزد؟»
بابا گفت: «باید فلاسک را بـاز کنیم و درونش را ببینیـم. البتّه اگر مامان اجازه بدهد.»
مامان لبخند زد و گفت: «به شرطـی که فلاسک را دوبـاره خـودتان سرهم کنید.»
بابا به ما نشان داد که داخل فلاسک یک لوله‌ی باریک فلزی قرار دارد.
چای از این لوله بالا مـی‌آید و درون استکان می‌ریزد. بعد بابا با احتیاط محافظ روی در را باز کرد تا بتوانیم داخل آن را ببینیم. یک کیسه‌ی پلاستیکـی مثل بادکنک آن‌جا بود. بابا گفت وقتی دکمه‌ی روی در را فشار مـی‌دهیم، هوای داخل آن وارد محفظه‌ی فلاسک می‌شود و چای را به بالا هُل می‌دهد. چای هم وارد لوله می‌شود و بالا می‌آید.
سحر گفت: «افشانه هم همین‌طوری کار مـی‌کند؟»
بابا گفت: «بله دخترم. درست فهمیدی. حالا اگر دوست دارید یک افشانه درست کنید، دو تا نـی نوشابه و یک لیوان بیاورید.»