گیرول، گیره‌ی معمولی بند رخت بود. یک روز در میان، خانم روستایی رخت‌ها را روی بند می‌انداخت. گیرول هم مثل بقیه‌ی گیره‌ها به جورابی، شلواری، دامنی چیزی گیر می‌کرد که پایین نیفتند. گیرول از خودش بدش می‌آمد.
گیرول رفت و به بقیه‌ی گیره‌ها موضوع را گفت. آن‌ها گفتند: «آخر ما گیره هستیم، ما چیز دیگری نیستیم.» گیرول گفت: «پس تا آخر عمر لباس خیس از خودتان آویزان کنولویید دست و پاچلفتولویی‌ها.»
بعد با سین.قاف تماس گرفت. حتماً یک روان‌شناس اشیا می‌توانست او را به آرزویش برساند. سین.قاف قبول کرد و به طلایی گفت: «آهان خوشم آمد. من عاشق روستا هستم از شهر خسته شده‌ام.»
سین.قاف از همان اوّل با نقشه آمد.گیرول با خوش‌حالی گفت: «بالاخره به آرزویم می‌رسولویم.»
طلایی با تعجّب گفت: «این چرا لولویی حرف می‌زند؟»
سین.قاف به گیرول گفت: «یکی باید بیاید جای تو تا تو بروی جای او.» اوّل رفتند پیش ماشین لباس‌شویی که سنگین بود و نمی‌گذاشت لباس‌ها بیفتند.
گیرول به گیره‌های لباس خندید و گفت: «من به آرزویم رسیدولویم.» ماشین گفت: «من چه کار باید بکنم؟» سین.قاف گفت: «شما برو جای گیرول لباس‌ها را نگه دار تا گیرول بیاید جای شما لباس‌ها را بشوید.»
طلایی گفت: «پودر لباس‌شویی را امتحان کنیم. پودرها وزنی ندارند.» جعبه‌ی پودر لباس‌شویی چرت می‌زد. گیرول گفت: «سلام رفیق. کمک می‌کنی به آرزویم برسولویم؟» جعبه‌ی پودر از خواب پرید و گفت: «البتّه.»
گیرول حسابی عصبانی شده بود. سین.قاف گفت: «برویم سراغ لگن بزرگ.»
طلایی گفت: «لگن هم بزرگ است هم سبُک.» سه‌تایی با لگن بزرگ به حیاط آمدند. لگن رفت روی یک شلوار نازک روی بند. تعادلش را نگه داشت؛ امّا یک دفعه باد آمد. لگن پرتاب شد هوا. سین.قاف و طلایی تندی پریدند روی بند و شلوار را به بند وصل کردند. گیرول که دیگر طاقتش تمام شده بود گفت: «این‌ها که کار ساده‌ی یک موجود فسقلی مثل من را بلد نیستولویند چه جوری کارهای سخت خودشان را انجام می‌دهندولویند؟»