مستأجری در فضای واقعی
6. اگر هر حرفی داخل حریم خانه بزنیم، یا هر عکس یا پوستری را به دیوار خانه بچسبانیم، صاحب‌خانه به ما تذکر نمی‌دهد یا ما را به‌خاطر آن حرف و یا عکس بیرون نمی‌کند.
7. در فضای واقعی، صاحب‌خانه اجازه ورود به حریم شخصی مستأجر و هرگونه شنود یا سرقت اطلاعات و مدارک، یا سوءاستفاده از دارایی‌ها و ... او را ندارد و در صورت رخ دادن چنین اتفاقی نیز مستأجر می‌تواند از صاحب‌خانه‌اش شکایت کند.
8. خانه کاربری شخصی دارد و از آن در مسیر کارهای تجاری، سیاسی و ... استفاده نمی‌شود. در صورت کاربری تجاری و غیره، صاحب‌خانه می‌تواند از مستأجر خود شکایت کند.
9. در فضای واقعی محدودیت فضایی و جغرافیایی برای دورهمی‌ها، ارتباطات و تعاملات جمعی در ابعاد وسیع و تعداد کثیر وجود دارد و با وجود گنجایش و فضای احتمالی فرضی نیز صاحب‌خانه با چنین حرکت‌هایی مخالفت خواهد کرد.
10. چنانچه در حریم خانه دچار خطایی شویم (البته به شرط آنکه در حد وقوع جرم و تخلف نباشد)، عموماً این خطا در همان چارچوب باقی می‌ماند، صاحب‌خانه و دیگران مطلع نمی‌شوند و نیازی هم به پاسخ‌گویی در حریم شخصی نیست.
11. در فضای واقعی باید با هویت واقعی‌مان به بستن قرارداد خانه اقدام کنیـم و به استنـاد مستندات هویتــی که ارائه می‌کنیم، امکان اجاره خانه را بیابیم.
12. در فضای واقعی وقتی می‌خواهیم خانه‌ای را اجاره کنیم، می‌کوشیم به همه ابعاد حقوقی آن پی ببریم که مشکلی در جریان معامله برایمان پیش نیاید.
مستأجری در فضای مجازی
6. در فضای مجازی، اگر مطالبی را منتشر کنیم که به مذاق مالک رسانه اجتماعی (به‌نوعی صاحب‌خانه) خوش نیاید، به بهانه انطباق نداشتن با قوانین آن رسانه، ممکن است ما را موقتاً یا برای همیشه از آن خانه بیرون کند.
7. در رسانه اجتماعی، فضای امن معنا ندارد و صاحب‌خانه بدون اطلاع مستأجر، به خود اجازه استفاده از انواع اطلاعات، داده‌ها و محتواهای فرد را می‌دهد. چون بیشتر این سوءاستفاده‌ها غیرآشکار است، به استناد چه مدارکی و به کجا می‌توان شکایت کرد؟
8. کاربر از صفحه خود در رسانه‌های اجتماعی با هدف‌های متفاوتی می‌تواند بهره گیرد، مگر اینکه این استفاده، مغایر با حوزه و حیطه فعالیت یا قوانین آن رسانه اجتماعی خاص باشد که قاعدتاً با تذکر، هشدار یا محدودیت دسترسی و ... با آن برخورد می‌شود.
9. در رسانه‌های اجتماعی معمولاً فضای ارتباطی و تعاملی با افراد از حداقل محدودیت‌ها برخوردار و عموماً بی‌مرز است. اتفاقاً صاحب‌خانه با توجه به برخی منافع همچون دسترسی به اطلاعات و داده‌های ارتباطی و تعامل‌های بین افراد، از آن استقبال هم خواهد کرد.
10. اگر در فضای مجازی دچار هر نوع خطایی شویم با توجه به عمومی بودن فضا (حتی با وجود تعریف خصوصی)، باید به آن‌ها که ما را دنبال می‌کنند یا مالک رسانه اجتماعی مربوطه یا هر مرکز و مرجع ناظری پاسخ‌گو باشیم و هزینه آن را نیز بپردازیم.
11. در فضای مجازی ظاهر داستان این است که ما با هر هویتی ولو غیرواقعی قوانین عضویت در رسانه اجتماعی را می‌پذیریم و در خانه‌ای مجازی مستقر می‌شویم ولی در نهایت با داده‌هایی که در اختیار صاحب‌خانه می‌گذاریم، او در عمل به اطلاعات هویتی ما دست می‌یابد و از آن بهره لازم را می‌برد.
12. وقتی می‌خواهیم قدم در وادی مستأجری در فضای مجازی بگذاریم، کمتر به ابعاد حقوقی مسئله و قوانین و قواعد حاکم بر آن توجه می‌کنیم و عموماً حضور و فعالیت در این محیط‌ها، نشر و باز نشر محتوا و نظرات بیشتر است و تازه با بروز مشکل به یاد قوانین حقوقی مربوطه می‌افتیم.
دروازه‌بانی در رسانه‌های اجتماعی
واقعیت این است که اخبار و اطلاعات در رسانه‌ها قبل از رسیدن به مخاطبان و کاربران و گزینش توسط آن‌ها، بارها مورد دروازه‌بانی قرار می‌گیرد و در این مسیر، دروازه‌بانان بسیاری تصمیم می‌گیرند چه محتوایی، در چه قالب، شکل و شیوه نمایشی، با چه تنظیم و چینشی و نیز با چه تاکتیکی‌ها، تکنیک‌ها و ... به ما به‌عنوان مخاطبان یا کاربران برسد. به تکنیک‌هایی که بنگاه‌های خبری برای انتخاب، تنظیم و چینش خبرها استفاده می‌کنند، «دروازه‌بانی خبر» گفته می‌شود. حال به نظر شما دروازه‌بانی در رسانه‌های اجتماعی وجود دارد؟ آیا محتواهای خبری و غیرخبری در آن‌ها نیز دروازه بانی می‌شوند؟ به بیان دیگر، آیا ما اجازه داریم هر مطلب، تصویر، ویدیو و ... را هر طور و به هر شکلی که خواستیم، منتشر کنیم؟ یا در این روند اصطلاحاً به دروازه‌بانی محتوا اقدام می‌شود؟ دروازه‌بانی محتوا در رسانه‌های اجتماعی از دو منظر دروازه‌بانی از سوی مالکان این رسانه‌ها و نیز از سوی اعضا و فعالان این رسانه‌ها قابل بحث است.
شما چه فکر می‌کنید؟
درباره چگونگی و نحوه دروازه‌بانی در رسانه‌های اجتماعی کمی فکر و تحقیق کنید تا در شماره بعد بیشتر در این خصوص بحث کنیم.
این بحث ادامه دارد...