عطر ریحانه و نیایش تو
شب و تصویر تازه ای از زن
از تو و آه تو که سرشار است؛
شب چگونه است؟ چشم ما روشن!
بس که محبوبه های این عالم
به تو ای عطر ناب منسوب‌اند
نزد پیغبر(ص) از جهان ما
زن و عطر و نماز محبوب‌اند
آه اما تو در جهان ما
به نمازی نشسته دل بستی
و برای تو مثل دستاست
ساده تر چرخ می‌خورد هستی
ساده تر از تو اشک هایت بود
هرچه زخمت عمیق و کاری شد
قطره قطره به خاک افتاد و
آسمان روی خاک جاری شد
شب میان فرشتگان بودی
صبح،چشمان تازه آوردی
باز هم ،از پی تو آمده اند
تا به بزم شبانه برگردی...
شیوه چشم تازه ات باید
غوطه در اشک و نو شدن باشد
شاید ای خوب در نگاه تو
زیستن هم گریستن باشد
این چه حسی است ناگهان در ما:
گندمیم و اسیر دستاست
اشتیاق شدید خرد شدن
مثل هر دانه زیر دستاست
شب میان فرشتگان بودی
بال در بال روشن آنها
روز اما کسی نمی فهمید
راز تنهایی شگفتت را
از سپید و سیاه ؛از دنیا
جامه سادگی است تن پوشت
چشمه آفتاب مقصد تو
تسمه مشک تشنه بر دوشت
(و پدر رفت و جای خالی او
چشم های تو انتخاب شدند
از جوار تو نور نوشیدند
پسرانت که آفتاب شدند)
زخم هایت نهان نمی مانند
دم به دم تازه می شوند آنها
من و گریه مترجم زخمیم
به زبان های زنده دنیا
ای که دنیا به تو نمی آید
مرگ از جان تو چه می خواهد
تا ابد هم که مرگ جان بکند
چیزی از بودنت نمی کاهد
بی تو شاید تمام پنجره ها
رو به دیوار و سنگ باز شوند
خانه هایش گم اند یا گورند
کوچه هایی که بی نماز شوند
ما که در خیل دوستدارانت
در صف آخرین ایشانیم
«هرچه گفتیم جز حکایت دوست
در همه عمر از آن پشیمانیم»