با آقای دکتر علی علاقه‌بند از سال ۱۳٦٥ آشنا شدم؛ زمانی که توفیق یافتم با پذیرش در دوره کارشناسی علوم تربیتی و در ادامه در دوره کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی در دانشگاه علامه طباطبایی شاگردش شوم و چند سالی نیز به‌عنوان استاد مدعو در دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی در خدمتش باشم. به گمان من ایشان به شایستگی از همه ویژگی‌های یک معلم اثربخش و تأثیرگذار برخوردار بود. ویژگی‌هایی که بدون شک او را در تاریخ تعلیم‌وتربیت ما ماندگار می‌‌کند. از جمله این ویژگی‌ها عبارت‌اند از:
جدیت و صمیمیت: همه ما به‌عنوان دانشجو می‌دانستیم که او در برابر مسئولیت خطیر خود بسیار جدی است و با کسی در موضوع یادگیری شوخی ندارد. برای او «تربیت» به‌درستی مقوله‌ای بسیار جدی بود. اما در مقابل می‌دانستیم او بسیار مهربان و شوخ‌طبع بود و می‌کوشید با همه دانشجویان رفیق و همدم باشد و برای همه آن‌ها گوشی شنوا داشته باشد.
یادگیرندگی مادام‌العمر: استاد همواره به این اصل پایبند بود که معلمان برای تصدی این حرفه، بیش از آنکه یاد دهند، باید یاد بگیرند! همسو با این ویژگی بود که در کلاس‌های درس ایشان همواره شاهد ارائه مطالبی نو از جانب ایشان بودیم. معرفی کتاب‌های جدید، مقالات جدید و یافته‌های پژوهشی جدید، مکملی همیشگی برای تدریس ایشان بود.
نفوذ و مدیریت بر قلب‌ها: از جمله دیگر ویژگی‌های برجسته ایشان، همانند دیگر معلمان ماندگار، قدرت نفوذ و تأثیرگذاری بالا در افراد بود. تدریس را با عمق جان خویش انجام می‌داد. زمانی که درس می‌داد، گویی حال دیگری پیدا می‌کرد. کلامش نافذ بود و در کوتاه‌ترین دیدارها و ملاقات‌ها تأثیری بالا و ماندگار بر مخاطب داشت. علاوه بر تدریس، در جلسات خصوصی پشتیبان و راهنمای دانشجویان در حل مسائل زندگی شخصی و شغلی بود.
تعهد به رشد دانش مدیریت آموزشی: کمتر کسی است که از تلاش‌های یگانه ایشان در این حوزه بی‌خبر باشد. دکتر علاقه‌بند بدون هیاهو و ظاهرسازی، در توسعه مدیریت آموزشی به حد اعلا کوشید. ایشان را به‌حق باید بنیان‌گذار رشته مدیریت آموزشی به شیوه نوین در ایران دانست. ایشان قلمرو مدیریت آموزشی را دانشی در حال شکل‌گیری و رشد می‌دانست که باید با تلاش مداوم به تکامل و رشد آن اهتمام ورزید. از همین رو، کلاس‌های درس ایشان انگیزه‌ای خاص برای تلاش بیشتر در این عرصه در دانشجویان ایجاد می‌کرد. بر همین اساس نیز همواره بر مطالعه مداوم و پیگیری تجربه‌های بومی و جهانی در عرصه مدیریت آموزشی تأکید می‌کرد.
پیوستگی در نظر و عمل: دکتر علاقه‌بند بستر فعالیت مدیریت آموزشی را به‌درستی مدرسه و آموزش‌وپرورش می‌دانست و همواره در حین تدریس با ارائه مثال‌هایی کارساز، بر برقراری این پیوند تأکید می‌کرد. مشاهده عنوان‌ها و محتوای پایان‌نامه‌ها و فعالیت‌های عملی دانشجویان ایشان، از چنین اهتمامی نشان دارد.
ایشان همچنین در برقراری ارتباط با وزارت آموزش‌وپرورش و انجام کارهای مشترک برای اعتلای رشته مدیریت آموزشی همواره پیش‌قدم بودند. نمونه آن، حضور فعال ایشان در برگزاری اولین همایش مدیریت آموزشی در سال ۱۳۷۰ و پس از آن تشکیل کمیسیون مدیریت آموزشی و کمیته پیگیری مسائل مدیریت آموزشی است.
شرافت معلمی و حرفه‌گرایی واقعی: شرافت معلمی و حرفه‌گرایی واقعی برگرفته از تعهد ایشان به علم و آموزش‌وپرورش، به همراه آزادگی و فرهیختگی، از ایشان شخصیتی خاص و در طراز معلمان شریف و ماندگار ساخته است. با اتکا به این خصلت مهم، امکان نداشت بتوان با تطمیع یا تمجید، لحن سخن و قلم او را تغییر داد یا او را به انجام کاری واداشت. هرگز از سر منفعت‌طلبی در جلسه‌ای حاضر نمی‌شد و قرارداد را قبول نمی‌کرد (از افرادی که بسان مگسان گرد شیرینی عمل می‌کردند بیزار بود و به‌شدت دوری می‌جست) و چه بسا در این مسیر رنج‌های فراوان نیز متحمل شده بود.
دریغا که وجود ارزشمند ایشان اکنون در میان ما نیست. اما بدون تردید نام و منش ایشان با نقش تأثیرگذارش در توسعه رشته مدیریت آموزشی، تربیت جمع کثیری از دانش‌آموختگان در این رشته و انتشار آثاری ارزشمند، در تاریخ تعلیم‌وتربیت ایران ماندگار خواهد بود.