قل بالش به فر بالش

دو تا بالش؛ یکی مامان، یکی پسر است. اسم مامان فِربالش است و اسم پسرش قِل‌بالش. مامان همه‌ی کارها را تند انجام می‌دهد؛ مثل فرفره. پسر هم هر جا مامانش می‌رود، دنبالش قِل‌ می‌خورد.

مثلاً یک روز تعطیل قِل بالش گفت: «کجا می‌روی مامان؟»

فِربالش در حال دویدن گفت: «آشپزخانه.» بعد او هم قِل قِل دنبالش رفت. «مـامــان، می‌خواهم کاردستی درست کنم. برایم درست می‌کنی؟».

قل‌بالش می‌خواست جوراب بپوشد. مامانش داشت تندتند جاروبرقی می‌کشید. هر چه نزدیکش رفت مامانش محلّش نداد. «حالا چه جوری جوراب بپوشم؟» دید فایده ندارد. با خودش فکر کرد: «اگر فربالش یک جایی برود که نفهمم آن‌وقت کارهایم را چه کسی انجام بدهد؟» یادش افتاد پَرپَر، آن پیرزنِ سنجاق‌قفلی، چند وقت پیش آمد دو طرف فربالش را بست تا پرها و چیزمیزهای داخلش بیرون نریزند. پَرپَر قل‌بالش را مثل نوه‌اش دوست داشت.

صبح زود که فربالش از تختخواب بیرون پرید، احساس کرد سنگین شده. دید قل‌بالش به او چسبیده. گفت: «این جا چه کار می‌کنی؟»

قل‌بالش گفت: «دیگر از دست سوال‌هایم راحت شدی. حالا هر جا دوست داری برو.»

فربالش بیرون آمد. دید قل‌بالش خندان پشت در نشسته. پرپر زودی مامان و پسر را به هم وصل کرد. فربالش به تختخواب رفت. قل‌بالش هم چسبانکی رفت. فربالش کلافه بود. زنگ زد به سین.قاف و ماجرا را تعریف کرد. سین.قاف از خنده منفجر شد. گفت: «آهان خوشم آمد. بروید زمین فوتبال ما هم می‌آییم.» قل‌بالش بیخودی خوش بود.

تیم قل‌بالش باخت. مربّی به فربالش گفت: «خانم محترم، نمی‌توانم پسرتان را برای مسابقات بعدی بازی بدهم.»

سین.قاف و طلایی روی صندلی تماشاگرها نشسته بودند و تخمه می‌شکستند. بالش‌های تیم روبه‌رو از خوش حالی همدیگر را بغل می‌کردند. مادر و پسر پیش سین.قاف و طلایی آمدند.

سین.قاف به پَرپر گفت: «یک بار باز شو و بسته شو تا قل‌بالش پیش من بیاید.»

همراهان گرامی رشد نوآموز، برای مشاهده متن کامل این مقاله بر روی فایل PDF پایین همین صفحه کلیک کنید.