چرا تصمیم گرفتید با ارثیه پدری خود، برای دانشآموزان بی‌بضاعت موبایل و تبلت بخرید؟
تصمیم داشتم با ارثیه پدرم یک خودروی خوب بخرم. حتی تا پای قرارداد هم رفته بودم که تماسی از دبستان شهید رجایی مرا به راه دیگری کشاند. آن‌ها گفتند دانش‌آموز دختری، به خاطر نداشتن گوشی، افسرده شده است! نباید اجازه داد هیچ کودکی در هیچ شرایطی افسردگی را تجربه کند و به دلیل نداشتن گوشی هوشمند، از تحصیل دور شود. بلافاصله برای او یک گوشی خریدم. شادی و رضایت او باعث شد دیگر به روان‌بودن فرمان آن خودرو فکر نکنم. تصمیمم قطعی بود. با 12 میلیارد ریال 443 تبلت و گوشی برای دانشآموزان کم‌برخوردار خریدم تا از افت تحصیلی این عزیزان جلوگیری شود.
به نظر شما این کار چه تغییری در زندگی این دانشآموزان ایجاد می‌کند؟
کودک نباید غیر از درس‌خواندن و شاد بودن دغدغه دیگری داشته باشد. باید به آینده امیدوار باشد. چنین کودکانی خودشان زندگی‌شان را تغییر می‌دهند. من با این کار فقط شرایط را مهیا کردم تا آن‌ها احساس نکنند چیزی از دیگـر دانشآموزان کم دارنـد. آن‌ها با بازگشـت به درس‌خوانــدن، خودشان آینده‌شان را می‌سازند.
آیا اقدام شما برای دیگران الهام‌بخش بود؟
بله. در همان ابتدا برادرم هم 250 میلیون تومان کمک کرد. یکی از معلمان اهوازی نیز ارثیه‌اش را برای ساخت مدرسه اهدا کرد. افراد متعددی در داخل و خارج از ایران برای کمک اظهار آمادگی کردند. بعضی خرده می‌گرفتند که چرا کار را رسانه‌ای کردم؛ پاسخم این است که برای ایجاد انگیزه و ترغیب دیگران به چنین کارهای خداپسندانه‌ای.
همین‌طور هم شد. فیلم‌هایی که از شادمانی کودکان بعد از دریافت گوشی‌ها گرفته شده‌است، آن‌قدر دیگران را تحت تأثیر قرار داده‌است که هر کسی را وادار می‌کند دست به کار خیر شود. دیدن لبخند رضایت کودکان، حتی برای خود من هم انگیزه جدیدی ایجاد کرده است. قصد دارم با کمک دوستان و خیرین، مدرسه‌های عشایری تأسیس کنم. این راه ادامه‌دار است.