گاهی که این بدو بدوی روزگار بهم مجال نفس‌کشیدن می‌دهد، می‌ایستم زیر این سقف بلند آسمان و سرم را بالا می‌گیرم و یک نفس عمیق می‌کشم. گاهی که مجال داشته باشم، چند ثانیه ریه‌های پر از هوایم را همین‌طور نگه می‌دارم و بعد آرام‌آرام خالی‌شان می‌کنم.
وقتی به آسمان پر از آرامش پرستاره زل می‌زنم، انگار همان آسمان وسط ظهر نیست که تیغ آفتابش می‌خواست چشم‌هایت را از کاسه در بیاورد!
انگار همه ستاره‌ها از ترس ذوب‌شدن بار و بندیلشان را گذاشته‌اند روی کولشان و آهسته و پاورچین‌پاورچین رفته‌اند و پناهنده شده‌اند به ابرها تا بالاخره یک ماه ناجی بیاید و پادرمیانی کند تا کم‌کم دل خورشید نرم شود و ستاره‌ها بیایند بیرون.
اما همه این‌ها فقط بافته‌های خیال من هستند برای رسیدن به قدرت خالق منظم و بی‌همتای همه جهان هستی که بی‌اجازه قدرتش برگی از درخت نمی‌افتد که بماند، برای برگ‌شدن هم فقط کافی است بگوید: «کن فیکون!»
اما من با هیچ‌کدام از این‌ها هم که کاری نداشته باشم، باید لحظه‌ای درنگ کنم، وقتی که قدرت بی‌مثالش مرا در انتخاب آزاد می‌گذارد و به گمانم این همان منتهای حکومت بی‌مانند خداوندی است.
هر کجا را که نگاه کنم، سرازیر از وجود لطیف اوست. خالق گلبرگ‌های لطیف گل سرخ همان خالق آهن سرد و سنگین است. همان خدایی که از دل کوه‌های سنگی، شتر صالح (علیه‌السلام) را بیرون می‌آورد و دست موسی (علیه‌السلام) را در گریبانش «ید بیضا» می‌کند.
اگر اراده کند، آتش را بر ابراهیم (علیه‌السلام) سرد و گلستان می‌کند و اگر بخواهد آتش قهرش را در منقار «پرندگان ابابیل» بر سر سپاه ابرهه می‌ریزد و این چنین خدایی مرا در انتخاب «خودش» آزاد می‌گذارد.
فقط از یک قدرتمند قادر این حرف برمی‌آید که: «لا اکراه فی الدین ...»: در دین هیچ اجباری نیست. به قول آن شاعر که گفت: «من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم، تو خواه پند گیر خواه ملال.»
و چه شیرین می‌شود وقتی ببینی که با انتخابت، درست زده‌ای وسط خال! ۴۲ سال پیش در چنین روزی، ملت ما یک‌صدا خواندند آیه شریفه‌ای را که «حال و روز هیچ قومی تغییر نمی‌کند، مگر آنکه خود تغییر کنند.»
چه خون‌ها که ریخته شد، چه مادرهایی که چشم‌انتظار ماندند، و چه پسران و دخترانی که قلمشان از ساقه شکست، اما در چنین روزی، روزی که از عمر بهار فقط دوازده روز گذشته بود، همه یک‌صدا شدند و انتخاب کردند که اسلام پایه و اساس حکومتی باشد که قرار است در سایه‌اش با عدالت، برابری و مساوات روزگار بگذرانند.
دوازدهم فروردین سالگرد یک انتخاب است.
سال ۱۳۵۸، تمام ایران یکدست شد و صندوق‌های رأی بود که این بار با یک «آری» آگاهانه به مصاف بی‌عدالتی رفت. « آری» ۹۸ درصدی ملت ایران در تقویم‌های دیواری و جیبی و در این زمانه در تمام گوشی‌های هوشمند، نشان از عزت یک روز به یادماندنی دارد ...
روز انتخاب مبارک ...