1348
در ایران نخستین ایستگاه زمینی برای دریافت اطلاعات ماهواره‌ها در همدان افتتاح شد.
1356
ایران،
نقطه‌های درجه شرقی را در مدار زمین از «اتحادیه بین‌المللی مخابرات»
اجاره کرد تا روزی بتواند به آنجا ماهواره بفرستد. برای این کار ابتدا از
کشورهای خارجی خواستیم برایمان ماهواره بسازند و به فضا پرتاب کنند. قرار
بود نخستین ماهواره «زهره» باشد و در سال ۱۳۵۶ پرتاب شود، ولی پروژه ساخت
آن بلاتکلیف رها شد. در دوران دفاع مقدس که اطلاعات هوایی لازم داشتیم و به
ما ندادند، موضوع داشتن ماهواره برایمان جدی‌تر شد.
1370
ایران
تصمیم گرفت تا ماهواره زهره را کامل کند و در سال ۱۳۷۶ به فضا بفرستد.
زهره در زمینه اطلاعات تلفنی و مخابراتی، ماهواره قدرتمندی بود.
1371
در مرکز مخابرات گروهی شروع به تحقیق کردند تا خودمان ماهواره بسازیم.
1376
تصمیم گرفتیم خودمان نمونه آزمایشگاهی ماهواره را بسازیم.
1380
13 سال زمان صرف تحقیق و پژوهش شد، تا در این سال توانستیم از نمونه آزمایشگاهی ماهواره «مصباح» رونمایی کنیم.
1381
شش
شرکت ایرانی ساخت یک ماهواره مخابراتی مشترک و پرقدرت به نام «سینا» را
شروع کردند. وظیفه سینا تهیه گزارش از منابع طبیعی و محصولات کشاورزی،
تغییرات سیل و آتش‌فشان، و انتقال اطلاعات و داده‌ها بود.
1384
در مردادماه، نمونه فضایی مصباح را ساختیم.
1384
این
بار بالاخره در ششم آبان «کازموس ۳ ام» که یک ماهواره‌بر ساخت شوروی سابق
بود، سینا را از یک پایگاه فضایی در روسیه به فضا برد. سینا ۳۵ دقیقه بعد
از پرتاب، از موشک جدا شد و در مدار قرار گرفت. دو ماه بعد، روس‌ها مرکز
کنترل ماهواره را به ایران تحویل دادند.
عاقبت در اسفندماه، خودمان
ساخت ماهواره را شروع کردیم. تحریم بودیم و آلیاژها و تجهیزات
الکترونیکی‌اش را به ما نمی‌فروختند، پس خودمان آن‌ها را ساختیم. ظرف سه
ماه طراحی آن را انجام دادیم و بعد نمونه آزمایشگاهی‌اش را آماده ساختیم و
در شرایط مختلف آزمایش کردیم. در ادامه در مدت دو سال نمونه مهندسی آن را
ساختیم.
1386
روز ۱۵ بهمن از «امید» رونمایی
کردیم؛ ماهواره‌ای کوچک با عمری کوتاه، اما بومی. تجربه نشان داد، باید
امید را با ماهواره‌بر خودمان به فضا می‌فرستادیم؛ کاری که قبل از ما فقط
هشت کشور دیگر جهان انجام داده بودند. پس، هم‌زمان ساخت ماهواره‌بر را هم
شروع کردیم. «کاوشگر ۱» را آزمایش کردیم که ۲۰۰ کیلومتر بالا رفت و در تمام
طول مسیر، ارتباطش را با زمین حفظ کرد. همچنین از «سفیر» رونمایی کردیم
که ۱۰ هزار قطعه داشت و ساخت آن ده سال زمان برد.
1387
در
۲۸ مرداد «کاوشگر ۲» را آزمایش کردیم که نخستین تصویرهای ایرانی را از فضا
برای ما به زمین ارسال کرد. سرانجام در ۱۴ بهمن، ایران موفق شد نخستین
ماهواره‌اش را با ماهواره‌بر «سفیر ۲» به آسمان بفرستد و در مدار زمین قرار
دهد تا نهمین کشوری باشد که به این توانایی دست پیدا می‌کند.
اولین
بار در سال ۱۹۵۷ شوروی سابق بود که با پرتاب ماهواره «اسپوتنیک» پیشگام
شد. حالا در سال 2021 هستیم و ۹۲ کشور دارای ماهواره در مدار زمین هستند که
تنها ۵۸ کشور از بین آن‌ها توانایی ساخت ماهواره را دارند و بقیه تنها
سفارش‌دهنده هستند. از بین این ۵۸ کشور، فقط 12 کشور می‌توانند ماهواره به
فضا پرتاب کنند که ایران هم یکی از آن‌هاست. ایران در حال حاضر عضو باشگاه
فضایی جهان است. این باشگاه شامل کشورهایی است که به چرخه کامل ساخت و
پرتاب ماهواره دست پیدا کرده‌اند.