در بسیاری از کشورها، مدرسه‌ها همچنان بسته‌اند و میز ناهارخوری داخل خانه، به نیمکت مدرسه تبدیل شده است. شیوع این بیماری موجب شده تا بیش از پیش، برای زحمات معلمان ارزش قائل شویم و از سوی دیگر، فرصتی استثنایی ایجاد شده تا ساختارهای کلاس و آموزش در مدرسه را تغییر دهیم.
اگرچه استقبال از ابزارها و منابع الکترونیکی کمک‌آموزشی زیاد شده است، ولی ما نباید از انعطاف‌پذیرترین و کاربردی‌ترین ابزار در دسترسمان، یعنی «صحبت کردن» غافل شویم. در کلاس درس، صحبت کردن فقط کار معلم است. معلم مثل فرمانده گروه، در زمانی مشخص با دانش‌آموزان صحبت می‌کند تا کارهای تعیین شده انجام شود. شاید برخی دانش‌آموزان نتوانند خودشان را با این روند آموزشی وفق دهند؛ در حالی که ممکن است برخی دیگر، این روند را کند تلقی کنند؛ اما اکنون در دورانی بی‌نظیر قرار گرفته‌ایم. گفت‌وگوی رو در رو و آرام، آن چیزی است که می‌تواند نیازها و علایق فرزندتان را برآورده کند.
گفت‌وگو به سبک معلم
1. عجله نکنید: هیچ ضرورتی ندارد که گفت‌وگویتان را سر ساعت مشخصی تمام کنید. معلمان اغلب عجله می‌کنند و می‌خواهند دانش‌آموزان را روانه برنامه بعدی‌شان کنند؛ در حالی که والدین دانش‌آموزان، معمولاً از این موضوع ناراضی‌اند و می‌گویند فرزند ما تاب این همه برنامه را ندارد؛ در واقع، گاهی این ما هستیم که بی‌قرار می‌شویم و دوست داریم سریع برویم سراغ برنامه بعدی! بگذارید فرزندتان سر فرصت کارش را انجام دهد.
2. سؤال بپرسید: معلمان اغلب سؤالاتی می‌پرسند که پاسخش را از قبل می‌دانند تا تمرکز و فهم دانش‌آموز را محک بزنند. وقتی معلم پاسخ دلخواهش را بشنود، همه کلاس سراغ موضوع بعدی می‌روند و فرض می‌شود که همه مثل هم هستند. باز هم می‌گویم که معلم باید این کار را انجام دهد تا مشارکت دانش‌آموزانش را داشته باشد؛ اما در خانه، می‌توان از این سؤال‌ها استفاده کرد تا فهم فرزند را محک زد و آن را کاوید. حتی بهتر از آن، عکس‌العمل‌ها. پرسش‌هایی مثل «درباره این برام بگو که...» و «بلندبلند فکر کن» است که می‌تواند پاسخ‌های طولانی‌تر و متفکرانه‌تری را به دنبال داشته باشد.
3. بگذارید فکر کنند: در کلاس درس، کمبود وقت می‌تواند زمان دانش‌آموزان را برای تفکر از آن‌ها برباید. در خانه، می‌توانیم زمان مناسب را در اختیارشان بگذاریم. والدین بی‌قرار بسیار وسوسه می‌شوند که وقتی فرزندشان درحال تفکر است، شکل پیچیده‌تری از همان سؤال را مطرح کنند؛ اما سعی کنید جلوی خودتان را بگیرید. اگر لازم است که دوباره سؤالتان را بپرسید، فقط آن را تکرار کنید و اجازه دهید فرزندتان فکر کند.
4. با یکدیگر بحث کنید: در یک کلاس درس، معمولاً به علت فشارهای مختلف، دانش‌آموزان درباره محتوای درسی‌شان سؤال نمی‌پرسند. شما می‌توانید این روند را تغییر دهید. اگر محتوای درسی فرزندتان موضوعی را مطرح می‌کند، گفت‌وگویی دوطرفه را شکل دهید و درباره سؤال‌هایی گفت‌وگو کنید که هر دو می‌خواهید پاسخش را بدانید. این سؤال‌ها را یادداشت کنید و بعد درباره این گفت‌وگو کنید که هر سؤال چقدر زمان نیاز دارد.
5. هم‌فکری کنید: فرضیه درست کنید. حدس‌هایی بزنید که بعداً می‌توانید آن‌ها را آزمایش کنید. فکرهای خودتان را رها کنید و تفکر آن‌ها و کاربرد ایده‌هایشان را بکاوید. سؤال‌های واقعی بپرسید؛ سؤال‌هایی که خودتان هم پاسخش را نمی‌دانید. فرآیند متحیر بودن و کندوکاو کردن را با هم شریک شوید. جاده خاکی رفتن در مسیر یافتن ایده‌های جدید هم بخشی از سرگرمی و تفریح در این کار است.
درگیر کردن فرزند به سبک معلم
1. بلندبلند بخوانید: ما دوست داریم فرزندمان متن‌های درسی را با صدای بلند برای ما بخواند. در عوض، از این فرصت استفاده کنید تا خودتان متن‌ها را برای فرزندتان بخوانید. کتابی را بردارید که خواندنش کمی فراتر از توانایی‌های آن‌هاست و بعد از خواندن هر فصل، توقف کنید؛ درباره این گفت‌وگو کنید که چه مطالبی بیان شد و چه مطالبی در فصل بعدی ممکن است بیان شود. شاید هم دیالوگی خواندنِ جملات کتاب و تقلید صدای شخصیت‌های کتاب، سرگرم‌کننده باشد. گاهی عمداً اشتباه بخوانید و مزخرف بگویید تا ببینید فرزندتان حواسش جمع هست یا نه. وقتی خواهر بزرگ‌تر، برادر یا عضو دیگری از خانواده وارد می‌شود، از فرزندتان بخواهید خلاصه داستان را برای او تعریف کند تا شما هم بتوانید یک لیوان چای میل کنید. اگر حرف کم آورد با گفتن این جمله به او کمک کنید: «خب بعدش...؟»
2. رسمی صحبت نکنید: معلمان تمایل دارند که از زبان رسمیِ آموزش استفاده کنند؛ اما این زبان رسمی، احتمالاً دومین زبان فرزند شماست و باید بعد از گویش یا لهجه خانوادگی قرار بگیرد. دو زبانه بودن، دارایی باارزشی است و دست‌وپا گیر نیست. این لحظه، فرصت مناسبی برای شما و فرزندتان است که با زبان خودمانی‌تان، آموزش‌های مدرسه را مرور کنید و آن‌ها را پربارتر کنید.
3. به صحبت کردن تشویق کنید: برخی از ما در دورانی درس می‌خواندیم که می‌گفتند: «بچه باید دیده شود؛ اما نباید شنیده شود»؛ اما امروزه، گفت‌وگوی دوطرفه یکی از شاخص‌های یادگیری فعالانه است و در شخصیت علمی تأثیر بسزایی دارد. گفت‌وگو ابزاری فوق‌العاده برای ایجاد معنا و ساختن روابط است. گفت‌وگوهای پربار، هزینه‌ای ندارند. شما می‌توانید فوراً شروع کنید. اگر مدرسه‌ها همچنان با رعایت فاصله اجتماعی ادامه یابند، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که صحبت کردن در کلاس‌های درس، بیش از پیش محدود شود. تعامل متفاوت ما در خانه، می‌تواند کامل‌کننده صحبت‌های معلمان در مدرسه باشد.
منبع:
http://theconversation.com/how-to-help-with-school-at-home-dont-talk-like-a-teacher-137657