فرصت و تهدید در نوع نگاه ماست. ابتدا باید نگاه و انگاره‌مان را نسبت به پدیده‌های پیرامون خود اصلاح کنیم و بهبود بخشیم. زمانی که مثبت می‌اندیشیم و به داشته‌هایمان می‌اندیشیم و آن‌ها را یکی‌یکی رصد می‌کنیم، هم خوش‌بین‌تر و امیدوارتر می‌شویم و هم قوت قلب می‌گیریم تا بهتر با نداشته‌هایمان کنار بیاییم و آن‌ها را یکی‌یکی از جلوی پای زندگی‌مان برداریم. اگرچه نارسایی‌های موجود در زندگی شخصی و حرفه‌ای‌مان کم نیستند، اما با ادامه تفکرات و بینش‌های منفی، نه‌تنها گامی به پیش نخواهیم گذاشت، بلکه بر نارضایتی‌های‌مان افزوده و بر طبل شکاف‌های زندگی‌مان می‌کوبیم تا صدای آن هرچه بیشتر از آرامش‌مان بکاهد و ما را به سرازیری ناامیدی و خسران بکشاند.
برای اصلاح نگرش و مثبت‌اندیشی و قدر داشته‌ها را دانستن نیازمند آنیم که غرور، تکبر، حسادت، خودبزرگ‌بینی و همه‌چیزدانی خود بکاهیم. وقتی غرور و تکبر در دید و وجودمان ریشه می‌دواند، شاخ و برگ حسادت و خودبزرگ‌بینی و همه‌چیزدانی از آن سربرمی‌آورد. آنچه را در زندگی دیگران اتفاق می‌افتد و موجب پیشرفت آن‌ها می‌شود، به شانس و اقبال آن‌ها و نه تلاش و وقت‌گذاری‌شان تعبیر می‌کنیم و احیاناً تصور می‌کنیم که آنچه آنان به دست آورده‌اند حق ما بوده است؛ در حالی که نه ما در موقعیت دیگری هستیم و نه از ضوابط و توانایی او برخوردار بوده‌ایم. آنچه می‌ماند و ته‌مانده‌هایش، روح ما را می‌آزارد چیزی جز حسادت نیست که در نگرش ما ریشه دوانیده است.
نگرش‌مان را مدیریت کنیم و باور کنیم که: لازمه داشتن زندگی شاد و لذت بردن از آن، در پی شادی دویدن و آن را یافتن است. چرا که موفقیت حاصل شادی است. یعنی، این شاد بودن است که موفقیت را در پی دارد نه بالعکس.