در طول چند سال مدیریت مدرسه و بر اساس تجربه شخصی خودم، دریافته‌ام که دانش‌آموزان در ساعت تفریح، به غیر از دویدن‌های بی‌هدف و شلوغی‌های بی‌مورد، کار خاصی انجام نمی‌دهند. پس سعی کردم محیطی فراهم کنم که در آن دانش‌آموزان شاد باشند. کودکان در انجام بازی هدف و منظوری جز سرگرمی و تفریح ندارند، ولی اگر ما بخواهیم می‌توانیم برای هر بازی هدف و منظور معینی ترتیب دهیم تا کودک در طول مدت بازی آن هدف را تعقیب کند. من کوشیده‌ام در بازی‌هایی که خودم ترتیب داده‌ام چند هدف را دنبال کنم:
ایجاد نشاط و سرگرمی در کودکان؛ تقویت عضلات و اندام‌های بدن؛ تقویت حواس پنجگانه؛ تقویت فکر، هوش و حافظه؛ عادت دادن کودکان به نظم و ترتیب و اطاعت از مقررات؛ آشنا کردن کودکان با فایده‌های همکاری و تشریک مساعی؛ ایجاد روح مبارزه و رقابت سالم در افراد؛ آشنا کردن کودکان با طعم پیروزی، به‌طوری‌که در نتیجه به دست آوردن پیروزی مغرور و در نتیجه شکست مأیوس نشوند؛ تشخیص استعداد و توانایی‌های جسمی و فکری کودکان، و ایجاد ذوق هنری و فنی در آن‌ها؛ برای انجام بهتر بازی‌ها، سعی کردم شرایط مطلوب را فراهم آوردم تا کودک به هدف موردنظر برسد و نتایج مطلوب را به‌دست آورد. بازی مطابق ذوق و علاقه کودکان باشد تا به آن بازی اشتیاق داشته باشند؛ نوع بازی و زمینی که در اختیار است مناسب باشد خواه حیاط مدرسه خواه کلاس درس؛ وسایل بازی فراهم باشد؛ مقررات بازی به طور کامل و روشن به اطلاع افراد برسد؛ دانش‌آموزان یا افرادی که قرار است بازی کنند مقررات بازی را رعایت کنند؛ خودم یا مربی ورزش یا یکی از آموزگاران مراقب اجرای بازی باشند؛ نوع بازی با قوانین بدنی شرکت‌کنندگان متناسب باشد و در آن موارد بهداشتی رعایت شود؛ نوع بازی با وضع هوا متناسب باشد.
برای انجام هر بازی شرایطی که گفته شد لازم و ضروری است ولی دو نکته خیلی مورد توجه بنده است:
اول: آماده بودن وسایل و روشن بودن مقررات بازی.
دوم: رعایت دقیق مقررات و نظم و ترتیب بازی.
در مورد اول، منظورم این بود که قبل از شروع بازی، وسایل مورد نیاز مثل توپ و طناب آماده باشند تا وقت تلف نشود. همچنین، قبل از هر بازی، مقررات و شرایط بازی را خیلی ساده و روشن برای بازیکنان بیان و سعی می‌کنم اگر تخلفی در حین بازی مشاهده شد، بازی را متوقف و دوباره شروع کنم.
به این ترتیب زنگ‌های تفریح شادی را برای دانش‌آموزان فراهم کنم.