مهندس باش ,قهر، بدترین شکنجه ,تلاش برای عمر بیشتر، به جای فرزندآوری , اسلام زبانی

مهندس باش
آیت‌الله جوادی آملی
«تبذیر» یعنی بذرافشانی در جای بیجا. یک کشاورز اگر این بذر را روی سنگ بریزد، می‌گویند تبذیر کرد؛ یعنی این بذر را بیجا پاشید. یا در شوره‌زار اگر بذر را بپاشد، می‌گویند تبذیر کرد؛ یعنی بذرافشانی در محل نامناسب. کاری که نامناسب است و ثمر ندارد می‌گویند تبذیر. امیرالمؤمنین (ع) خطاب به فرزندش فرمود: «لَا تَکُنْ مُبَذِّراً»؛ یعنی کریمانه زندگی کن! هرگز کلامت را، فعلت را، که تخمی نیک است، در زمان غیر مناسب، در زمین غیر مناسب نگو و انجام نده! کاری را که الان نباید بکنی نکن. حرفی را که الان نباید بزنی نزن. سپس فرمود: «وَ کُنْ مُقَدِّراً؛ حسابگر باش»؛ یعنی در کار خود آدم مهندس باش. مهندسی حرف بزن، مهندسی سخن بگو، مهندسی کتاب بنویس، مهندسی اقتصاد بکن، مهندسی خانواده را اداره بکن و بی‌اندازه کار نکن، بیهوده حرف نزن، بیهوده کار نکن. اتلاف عمر چیست؟ اتلاف عمر که آیه نمی‌خواهد؛ یعنی کسی عمر را بدهد و چیزی نگیرد و در آخر عمر دست او خالی باشد! این‌همه معارف در عالم هست، این‌همه کارهای خیر در عالم هست؛ اما دست او خالی باشد؛ این معنی اتلاف عمر است. این مهندسی زندگی نکردن و اتلاف عمر، یک خسارت است.

*

 

قهر، بدترین شکنجه
حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسینی قمی
آن والدینی که با فرزندانشان قهر طولانی می‌کنند، به این فکر کنند اگر یک تفضلی شد و سر فرزندشان به سنگ خورد و یک جایی متوجه شد اشتباه کرده است؛ اگر خواست برگردد، کجا برگردد؟ شما که آغوشتان را به روی او بستید! این کجا برود؟ شخصی خدمت آقا موسی بن جعفر (ع) آمد و گفت: من فرزندی دارم، چنین مشکلی دارد و با او قهر کردم. حضرت فرمود: طول نده؛ زود برو اصلاحش کن. قهر یعنی قطع روابط اجتماعی با کسی و این بدترین شکنجه است. بدترین شکنجه قطع رابطه است. وقتی شما قطع رابطه می‌کنید به دست خودتان فرزندتان را در آغوش دشمن و شیاطین قرار می‌دهید. در زندان‌ها بدتر از شکنجه، زندان انفرادی است. انسان دوست دارد با دیگران انس بگیرد. آدم یک هفته در خانه بماند بدون ارتباط با دیگران، دیوانه می‌شود. از جملاتی که حضرت یوسف (ع) در دیوار زندان نوشته بود این بود: «هنا مقبرة الاحیاء؛ اینجا قبر زنده‌هاست». آن‌وقت در زندان باشی و در انفرادی باشی!

 
*
 

تلاش برای عمر بیشتر، به جای فرزندآوری
استاد اصغر طاهرزاده
اضمحلال خانواده چیزی است که دیگر تمدن غربی نمی‌تواند از آن فرار کند و همین امر یعنی بی‌قیدی نسبت به خانواده، به معنای غفلت از داشتن فرزندان زیاد، هر روز اوضاع را بدتر از قبل می‌کند و دیگر هرکس برای خود زندگی می‌کند نه برای آینده و نه برای نسل‌های آینده. وقتی انسان‌ها در فرزندان خود ادامه نمی‌یابند، سعی می‌کنند هرچه بیشتر در همین دنیا زنده بمانند؛ هرچند با انواع بیماری‌ها دست‌به‌گریبان باشند و با کلکسیونی از دردها و مجموعه‌ای از داروها دست به دامان پزشکان گردند. در حالی‌که پزشکان در این حال مرگ را برای آن‌ها طولانی می‌کنند و نه زندگی را. خانواده‌ای که فرزندان محدود به جامعه تحویل می‌دهد، تنها از نظر کمیّت به جامعه زیان نمی‌رساند، بلکه از لحاظ کیفیت نیز آن جامعه و آن نژاد را ناتوان می‌سازد؛ زیرا جامعه خود را از مردان و زنان ممتاز و برگزیده و هدایت‌گر محروم کرده ا‌ست. تاریخ ما، ما را به جامعه امروزی‌مان تحویل داده تا این سلسله همچنان ادامه یابد؛ ولی اگر ما سرنوشت خود را از فرهنگ غربی که در حال خاموش شدن است جدا نکنیم، با عقیم‌ شدنی که آینده ما را تهدید می‌کند، فرزندانی نخواهیم داشت که به تاریخ فردای خود تحویل دهیم.

 
*
 

اسلام زبانی
دکتر محمدحسین رجبی دوانی
باید میان مسلمان و شیعه حقیقی و اسمی تفاوتی قائل باشیم. افرادی که به ظاهر اظهار اسلام می‌کنند و بخشی از دستورات دینی را به‌جا آورده اما از پذیرش باقی آن امتناع می‌کنند، مسلمان حقیقی نیستند؛ چون این گروه هر جایی که منافع دنیایی و ظاهری خود را در خطر ببینند، فوراً راهی خلاف دین را در پیش می‌گیرند. این روندی است که در منش و روش قاتلان امام حسین (ع) مشاهده می‌شود و امروزه هم افرادی به این نوع ابراز اسلام می‌کنند. در آن زمان هرچند که مردم اظهار اسلام می‌کردند، نماز می‌خواندند، حج را به جا می‌آوردند، روزه می‌گرفتند و تلاوت کننده یا حافظ قرآن بودند؛ ولی اسلام تنها در پوسته ظاهری باقی مانده بودند و مردم از درون تهی و دنیازده شده بودند. این در حالی است که وقتی رسول خدا (ص) به امر خداوند، اسلام را به عنوان دستورالعمل زندگی و تضمین‌کننده سعادت دنیا و آخرت مردم عرضه فرمودند، منظور این بود که در عین بهره‌مندی از نعمت‌های خدا در این دنیا، بر اساس سادگی و دل نبستن به مادیات و دوری از تجملات و دنیازدگی زندگی کنند و به سعادت اخروی و پایدار هم دست پیدا کنند. این موضوعی است که هم در آموزه‌های قرآن کریم وجود دارد و هم در سیره و سبک زندگی پیامبر (ص) به طور مشهود دید می‌شود.