‌هوشمند بی‌هوش

زمانی که ما مدرسه می‌رفتیم، این چیزها نبود. معلم با گچ روی تخته می‌نوشت و ما هم در دفتر می‌نوشتیم. این‌طوری هم تکرار و تمرین می‌شد و هم وقت کلاس صرف باهوش کردن هوشمند بی‌هوش شده نمی‌شد. تخته و ویدئوپروژکتور را خاموش و شروع کردم به نوشتن خلاصه درس روی تخته. همراه من بچه‌ها هم یادداشت می‌کردند. کلاس آرام شد و همه مشغول نوشتن شدند. زیر لب هم مطالب را زمزمه می‌کردند.

ذهنم درگیر تخته و پروژکتور و کلاس هوشمند ولی بی‌هوش بود. چه کنم؟ همه را برچینم و به سراغ گچ و ماژیک بروم یا باز خودم را راضی کنم و با تخته هوشمند ادامه دهم؟ تخته هوشمند را دوست دارم، چون برای نمایش فیلم‌ها و تصویرها خیلی عالی و مناسب است، ولی واقعاً:

ـ چقدر از زمان آموزش در کلاس‌ها صرف مشکلات و تنظیمات تابلوی هوشمند کلاس می‌شود؟

ـ با حواس‌پرتی ناشی از چنین اتفاقاتی چه می‌توان کرد؟

ـ با وجود این مشکلات، آیا هوشمندی در این کلاس‌ها مکمل یادگیری است یا مخرب آن؟

براساس تجربه، با صراحت و جرئت می‌گویم، نبود یکپارچگی در انتقال مفاهیم توسط ابزارهای آموزشی هوشمند، سبب گسسته شدن یادگیری و قطع جریان انتقال مفاهیم می‌شود. حال با وجود این سیستم‌های هوشمند در برخی مدرسه‌ها و کلاس‌ها که دائماً با ضربه‌های کوچک و بزرگ، توالی محتوا و یکپارچگی ذهن دانش‌آموز را در فراگیری مفاهیم بر هم می‌زنند، چگونه می‌توان انتظار بهره‌وری بالا از این ابزارها داشت؟

نفس به‌کارگیری ابزارهای هوشمند در انتقال محتوا و تسریع و تکمیل یادگیری بسیار مفید و نتیجه آن در برخی کلاس‌ها و مدرسه‌ها به وضوح مشخص است، اما از آنجا که اکثر مدرسه‌های کشور ما ساختاری قدیمی دارند، به‌کارگیری ابزارهای هوشمند، به‌خصوص ویدئوپروژکتور سقفی، در انتقال مؤثر و کامل مفاهیم کارایی چندانی ندارد. لذا باید چاره‌ای اندیشید.

همچنان ذهنم درگیر این است که چگونه می‌توان بی‌هوشی این کلاس‌های هوشمند را به هوشیاری تبدیل کرد.