قدرش ناشناخته است

سال‌ها بعد، دقیقاً در همان روزی که دوستان صمیمی‌اش، رجایی و باهنر، به شهادت رسیدند، از دنیای ما رفت. سی‌وهفت سال بعد، در هشتم شهریورماه 97، روح حاج حسین خوشنویسان پر کشید و به ابدیت پیوست!

پیکر نحیف و رنجورش را به مدرسه عام‌المنفعه‌ای آوردند که خودش تأسیس کرده بود. خودش آرزو کرده و گفته بود «دوست دارد در کلاس درس به دیدار محبوبش برود.» روزهای آخر هم، حتی بیست‌وچند عمل جراحی نتوانسته بود بر روحیه پرنشاط او ذره‌ای اثر منفی بگذارد. باز هم به مدرسه ما می‌آمد و گرمای حضورش به همه همراهان و مشتاقانش جان می‌بخشید.

اما آن روز که او خود نیامد و او را بر فراز دست‌ها آوردند، روز دیگری بود. میزکار و صندلی ساده‌اش را از اتاق آورده بودند و گوشه‌ای از حیاط مدرسه گذاشته بودند. زیر شیشه میز، همان عکس‌های قدیمی و همیشگی‌اش بودند؛ عکس دوستان شهیدش، رجایی و باهنر. دوستانی که سال‌ها قبل از انقلاب، در مدرسه کمال و مدرسه قدس با آن‌ها همراه و همکار بود. و آن روز، او نه پشت میز که مقابل میز کارش، در میان انبوهی از جمعیت، به آرامی در خوابی ابدی فرو رفته بود؛ جمعیتی غرق در اندوهی عمیق؛ پیر و جوان، زن و مرد، غریبه و آشنا.

پدربزرگی با فرزند و نوه‌اش آمده بود و همگی هم شاگردان بی‌واسطه او بودند: پدربزرگ شاگرد او در مدرسه کمال، فرزندش شاگرد او در دبیرستان البرز، و نوه‌اش فارغ‌التحصیل دبیرستان خواجه نصیرالدین طوسی.

به راستی، او چگونه معلمی بود که سه نسل با همه تفاوت‌هایی که نسل‌ها با هم دارند، احساسی مشترک و عمیق نسبت به او دارند و خود را شاگرد او می‌دانند و در غم از دست دادنش، از صمیم قلب می‌گریند!

در یکی از شماره‌های آینده از رمز و راز توفیق این معلم بزرگ بیشتر خواهیم گفت و از او بیشتر خواهیم آموخت.