در زندگی خود لازم است کمی نیز به دیگران فکر کنیم به آنهایی فکر کنیم که هیچگاه فرصت آخرین نگاه و خداحافظی را نیافتند. به بچه‌هایی فکر کنیم که گفتند مادر زود برگرد و اکنون نشسته اند و هنوز انتظار میکشند. به دوستانی فکر کنیم که هیچگاه نمیدانستند دیگر فرصتی برای در آغوش کشیدن یک دیگر ندارند و ای کاش این موضوع را زودتر میدانستند . به پدر و مادری فکر کنیم که بر سر موضوعات پوچ و احمقانه رو به هم می ایستند و بعد غرورشان مانع از عذرخواهی میشود و حال دیگر فرصتی برای بازگشت وجود ندارد.
این ها همان آدم هایی بودند که روزی نقطه ی مقابل ما بودند ولی ما آنها را نمی دیدیم. این آدم ها پر از مفهوم بودند پر از حس های خوب بودند هرچه بودند یاد وخاطراتشان و حتی سکوت هایشان هم پر از حرف بود. این آدم ها آن قدر خوب بودند که بدون این که برایت غمی به وجود آورند بی صدا به زندگیت آمدند ولی ادعا هم رفتند. اما در این آمدن و رفتنشان برایت هزاران خاطره به جا گذاشتند. من برای تمام رفتگانی که بدون داشتن اثر و نشانه ای از مرگ ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو بسته اند عزاداری میکنم. من برای تمام بازماندگانی که غمگین نشسته اند و هرگز نمیدانستند که آن آخرین لبخند گرمی است که به روی هم میزنند و اکنون دلتنگ رفتگان خود هستند گریه میکنم.
لحظه سختی است، چشم هایشان منتظر مانده وغم دوری عزیزانشان قلب هایشان را میسوزاند. دوری رفتگان باری سنگین است که تا جان در دل دارند باید بر دوش بکشند و حال غمگین هستند و نمیدانند چگونه یاد و خاطرات را فراموش کنند و غم عزیزانشان آنقدر بر دلهایشان سنگینی میکند که چشمانشان جز با دیدن آنها آرام نمیگیرد. چه آسان تماشاگر سبقت ثانیه هایم و به عبورشان میخندیم، چه آسان لحظه ها را به کام هم تلخ میکنیم و چه ارزان میفروشیم لذت با هم بودن را، چه زود دیر میشود و نمیدانیم که فردا می آید شاید ما نباشیم .
روزها یکی پس از دیگری میگذرند و همین که سپری شدند باز آوردنشان محال است، دیروز گذشته است و آینده ممکن است هرگز وجود نداشته باشد، لحظه حال تنها فرصتی است که برای رسیدگی و مراقبت از عزیزانمان داریم.