بسم الله الرحمن الرحیم
با دیدن مسجد الحرام از تلویزیون احساس می کنم:
احساس می کنم،به دراز نای تاریخ خویش باز می گردم،منظورم از خویش ما انسان هاییم.
روح در گل سرشتم دمیده شد و شناسنامه ی بندگی ام مهر شد.به نام خاکساری و بندگی چله نشین خاک شدم.آری آمدم تا عشق و سکوت را به دریای بی کران مهر پیوند زنم.آری آمدم تا از فرود به عروج برسم.
.آمدم تانوای عشق و الفت دم دم های سحر بشود پادزهر درد های بی تسکینم.
بار الهی مرا به زمین فرستادی تا عرش خاکیان و فرش عرشیان،معراج آفتاب نشینان و محل مستان را هبوط کنم .
و بگویم فتبارک الله احسن الخالقین
تا بگویم این بود سر آغاز من
آری من این بودم من کسی هستم که پرور دگارم فرود را به من هدیه داد تا عروج را مزه مزه کنم
حال با این همه سپاس می گزارم خداوند عز و جل را که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت
در ترازوی سپاس من و لطف خداوندگار احد هر چه بر زبان بیاورم نا چیز است اما بهترین واژه برایم نماز است.
هر هجای نماز بوی خدا می دهد و نوای عمیقی دارد.
نماز یعنی نور ماهیت زمین، یعنی نجابت یک آینه صلح.
نماز یعنی سپاس کشاورز که بعد از سال ها خشکسالی با لبان خشک و دستان پینه بسته اش به عرش کبریا می رسد.
نماز یعنی چشمه ی زلالی که فرد شگرگزار را در عالم به دنبال رویای جاری خود می برد.
نماز یعنی بعداز لحظه های دراز بر درخت خاکستری وجود، برگی روئیده و نسیم سبزی ، تار و پود خفته ی آنرا لرزانده.
نماز به معنای خواندن هزاران سخن در لحظاتی چند ، یا به خاطر سپردن آنها نیست.
نماز درهای شیشه ای رویاء نیست، مرداب بی ته آدم ها نیست، سرزمین خواب نیست، نماز سایه ی تاریک نیلوفرها نیست .
نماز عشق ملکوتی قاصدک هاست که پیچ وتاب می خورند تا به دست یک عاشق خسته دل برسند، تا پیامش را به معشوق عشق های زمین برسانند.
بی جهت نیست که شاعر ، قبله گاهش گل سرخ ، جانمازش، چشمه و مهرش نور است ، دشت سجاده ی اوست. تپش پنجره ها ، ضربات بادها و اذان سر گلدسته ی سرو، همگی آمده اندتا صدایش به خدایش برسد.
نماز دردانۀ خداست بر عرش کبریا و بی همتاست.
نماز ستون است ، نه، اصلاَ نردبان است بر عالم جان در معراج به آسمان پر جلال و عظمت خالق یکتای خلقت که در بی همتایی همتایی ندارد
بار الها، دوست دارم مرا باور کنی با آن معنای باور نکردنی ات
تو بدان که ذره ذره وجودم رو به سوی توست
بار ها خواستم
تا از این دریچه ی تنگ زندگی به سوی تو بیایم
آرزویم رسیدن به تار های طلایی حضور توست
اما براستی من در حضورم و نمی دانم
حضور من خلوصی است که در درگاه تو با نیاز آورده ام
نیازی که تمامش را از سر درد سروده ام
سرودی که تو خود به من یاد داده ای
یاد دادنی که پر از تکرار نور بود، تکرار نور
آن نور هایی که زمینی شدند نزول کردند،نازل شدند
تا به من توان صحبت کردن با تو را بیاموزند و من از تو آموختم
من نماز را به یاد حضور،به یاد خلوص و به یاد نور می خوانم
نماز استعاره ی عشق به خداست و تشبیه عظمت و جلال دنیا و جناس نیاز.
نماز تبلور عشق اشباع شده در دلهای ماست.نماز آیینه رازهاست ، عشق بازی خداست.
نماز الفبای محبت خدا در کلاس زندگی است.
نماز انشای خلاق خداوند در تشبیه معرفت است.نماز تشخیص معنویت و تکرار یگانگی است.
نماز جمع خالصی خدا در مخلص، ضرب عشق ملکوت در عاشق، جذر گناه ، توان اعمال ، و تقسیم دنیاست.
و تو بدان ای عاشق
اگر این وعدۀ دیدار
اگر این قول و قرار
به سر ثانیه ها ، به زمان ، دل بسته است
دیدن این دلدار
ارزشش احساسی است
به خدا نزدیکی
به همان لانۀ نور
به همان چشمه ی فر
به همان عشق و غرور
کار ما شاید این است
که میان گل و نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم
پی تکبیره الاحرام زمین هم برویم
عشقمان را به خدا، فیصله اما ندهیم
بار معشوق از روی دوش کبوتر به زمین ما ندهیم
تا که شاید همان لانه ی نور
بپذیرد مارا
به همان عشق و غرور